Η χρήση στυλό και χαρτιού δίνει στον εγκέφαλο περισσότερα ερεθίσματα για να διατηρήσει τις λεπτομέρειες και τις αναμνήσεις. Η γραφή με το χέρι δημιουργεί πολύ μεγαλύτερη δραστηριότητα στα κιναισθητικά μέρη του εγκεφάλου. Ενεργοποιούνται πολλές αισθήσεις με την πίεση του στυλό πάνω στο χαρτί
"Χρειαζόμαστε τα σχολεία μας να είναι ανοιχτά. Τα δημόσια σχολεία είναι δημόσιο αγαθό, και ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας, μπορούμε να σας πούμε ότι τα ανοιχτά δημόσια σχολεία είναι ένα δίχτυ ασφαλείας."
«Οι δάσκαλοι είχαν πάντα κρίσιμο ρόλο στην κοινωνία μας και πραγματικά πιστεύω ότι η πανδημία COVID-19 έχει ενισχύσει τη σημασία των δασκάλων και τον αντίκτυπό τους στην κάλυψη των ακαδημαϊκών, κοινωνικών και συναισθηματικών αναγκών όλων των μαθητών».
Οι εξωσχολικές δραστηριότητες όπως αθλήματα, κατασκηνώσεις, σύλλογοι, ομιλία και συζήτηση και άλλα προσφέρουν στα παιδιά την ευκαιρία να αναδειχθούν ως ηγέτες και να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους ως επικοινωνιολόγοι. Τα παιδιά που συμμετείχαν σε εξωσχολικά μαθήματα είχαν καλύτερους βαθμούς, καλύτερη παρακολούθηση και γενικά καλύτερη ευημερία.
Όσο αρνητικό κι αν εξακολουθεί να είναι το στερεότυπο για την εφηβεία είναι τελικά οι σχέσεις γονέων-εφήβων τόσο κρίσιμες; Τα ευρήματα των ερευνών δείχνουν ότι στην μεγάλη πλειονότητα των οικογενειών θα υπάρξουν διαφωνίες αλλά δεν θα οδηγήσουν σε καταστροφή.
Τι πρέπει να προσέχουν οι γονείς; Πρώτα από όλα να μην μαλώνουν το παιδί ή να του λένε να σταματήσει να επαναλαμβάνει ή να «συνέλθει». Με αυτό τον τρόπο το παιδί θα ενοχοποιηθεί, θα αυξηθεί το άγχος του και θα ενταθούν οι εμμονές του, όπου ενώ μπορεί να υποχωρούσαν σε λίγο, τελικά να διατηρηθούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ή και να εγκατασταθούν.
Οι αιτίες, κατά τον δρα Φερνάντεθ-Μεντόθα, πιθανότατα ήταν «συμπεριφορικές» (π.χ. το παιδί ήθελε τον γονιό του στο δωμάτιο για να κοιμηθεί), ψυχικές ή άλλες διαταραχές (αυτισμός, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, διαταραχές διάθεσης κ.ά.) ή ιατρικές (πονοκέφαλοι, γαστρεντερικά προβλήματα κ.λπ.).
Συνολικά, τα παιδιά παραμένουν σε χαμηλό κίνδυνο εμφάνισης σοβαρής ή κρίσιμης Covid-19, ωστόσο, παρόμοια με τους ενήλικες, ορισμένες υποκείμενες παθήσεις κάνουν τα παιδιά πιο ευάλωτα σε σοβαρές ασθένειες. Οι πιο συχνά αναφερόμενες από αυτές τις καταστάσεις είναι η παχυσαρκία, η χρόνια πνευμονοπάθεια (συμπεριλαμβανομένου του άσθματος), οι καρδιαγγειακές παθήσεις και η ανοσοκαταστολή.
Ορισμένες φορές, οι γονείς παλεύουν να θέσουν όρια και αν δυσκολευτούν, τα παρατούν και επιτρέπουν στα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν. Άλλοι επιλέγουν να ασχοληθούν με αυτά «αργότερα» και στη συνέχεια απλώς δεν ενδιαφέρονται να αναμιχθούν στη ζωή του παιδιού τους. Αν ο γονέας είναι ανεύθυνος ή παθητικός προς τη συμπεριφορά του παιδιού του, το παιδί δεν θα έχει πειθαρχία και κανένα σημείο αναφοράς ως προς τις αποφάσεις του.
Καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, οι επισκέψεις στα επείγοντα για απόπειρες αυτοκτονίας αυξήθηκαν κατά 51% μεταξύ των εφήβων κοριτσιών και κατά 4% για τα αγόρια, σύμφωνα με στοιχεία.
