«Εάν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κανονίσει τα παιδιά με τη δική της φροντίδα, τι γίνεται με τα παιδιά σε ευάλωτες οικογένειες και ευάλωτους ενήλικες;» είπε ο Lagrue. «Τι ελπίδα έχουν;»
Με όσο προσεκτικό τρόπο κι αν γίνει αυτή η ενημέρωση και γνωριμία, είναι πιθανόν τα παιδιά να αντιδράσουν, είτε έχοντας μια ελπίδα επανασύνδεσης των γονιών τους, είτε ως μια μορφή ζήλιας, είτε ως αντίσταση και φόβο προς τη νέα αλλαγή. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο και κατανόηση. Δεν πρέπει να τα πιέζουμε να ετοιμαστούν και το κάθε παιδί ως μια διαφορετική οντότητα, απαιτεί τον δικό του χρόνο προετοιμασίας.
Η εκδήλωση των μαύρων κύκλων μπορεί επιπρόσθετα να σχετίζεται με την απουσία ύπνου καθώς επίσης και την κληρονομικότητα. Το δέρμα γύρω από την περιοχή των ματιών μπορεί σε κάποιους ανθρώπους να είναι πιο λεπτό και διαφανές, στοιχείο το οποίο μπορεί να κληρονομήσουν και τα παιδιά. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις οι μαύροι κύκλοι γύρω από την περιοχή των ματιών μπορεί να υποδηλώνουν κάτι πιο σοβαρό.
Η συμπεριφοριστική θεραπεία, μία από τις παρεμβάσεις που χρησιμοποιούνται για το ΔΕΠΥ, ενθαρρύνει τις θετικές συνέπειες των θετικών συμπεριφορών. Οι ανταμοιβές μπορεί να είναι κοινωνικές (τρυφερότητα, έπαινος) και υλικές (γλυκά, παιχνίδια ή άλλα πράγματα). Τα υλικά μπορούν να συνδυαστούν με κοινωνικές ανταμοιβές.
Αυτή η μελέτη είναι η πρώτη που προσπαθεί να εντοπίσει τους δεσμούς μεταξύ των σκληρών πρακτικών των γονέων, του άγχους των παιδιών και της ανατομίας του εγκεφάλου τους.
Ωστόσο, τα παιδιά μπορούν να πάρουν και μια άλλη οδό προς εξερεύνηση, όταν η ζωή γίνει δύσκολη. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ατέλειωτη πηγή δημιουργικότητας, για να καταφέρουν να ξεπεράσουν σκοτεινές, πολυτάραχες στιγμές.
Εδώ χρειάζεται να σημειωθεί ότι τα ίδια τα παιδιά συμμετείχαν στη διαδικασία παρέμβασης, φυτεύοντας τα ίδια στην αυλή τους διάφορα φυτά. Η επαφή με τον χώρο και συνεπώς με τη φύση γινόταν σε καθημερινή βάση κατά τη διάρκεια ενός μήνα και τα αποτελέσματα ήταν άμεσα, καθώς βρέθηκε αύξηση της μικροβιακής ποικιλίας στην επιδερμίδα των παιδιών. Υπήρξαν επίσης αλλαγές και στις αιματολογικές μετρήσεις.
Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε καθεστώς συνεπιμέλειας (καθώς η συνεπιμέλεια ήδη συμβαίνει συχνότερα σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες) παρουσιάζουν λιγότερες πιθανότητες εμφάνισης κατάθλιψης, άγχους και ψυχικής δυσφορίας.
Στο άλλο άκρο, για να μιλήσουμε για διαταραχή πρέπει να υπάρχουν δεδομένα όπως διενέξεις και εκφοβισμοί, σκληρότητα προς τα ζώα ή τους άλλους ανθρώπους, σοβαρή καταστροφική δραστηριότητα, εμπρησμοί, κλοπές, συχνές απουσίες από το σχολείο, απομάκρυνση από το σπίτι, ασυνήθιστα συχνές και έντονες εκρήξεις θυμού, προκλητική συμπεριφορά για συνεχόμενο διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών.
Τέλος, ας μην πιέζουμε το παιδί να αγκαλιάσει κάποιον όταν δεν θέλει, όποιος και να είναι αυτός
