Η ακμή είναι μία πολύ συχνή νόσος, της εφηβικής ηλικίας και χαρακτηρίζεται από φλεγμονή των σμηγματογόνων αδένων. Για αυτόν τον λόγο, και εντοπίζεται σε περιοχές όπου ως επι τω πλείστον υπάρχουν οι αδένες αυτοί, κυρίως πρόσωπο, μέτωπο και ράχη. Εμφανίζει αυξημένη επίπτωση μεταξύ 14-17 ετών στα κορίτσια και 16-19 στα αγόρια, ενώ στα περισσότερα περιστατικά υποχωρεί από την ηλικία των 20 ετών και άνω.
Σχετικές πληροφορίες δίνει στο www.Life2day.gr ο Σπύρος Α.Κυβέλλος Ιατρός Ομοιοπαθητικός Γ.Γ. Έρευνας Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής.
Το εξάνθημα που παρουσιάζεται είναι πολύμορφο, αποτελούμενο από φαγέσωρες, βλατίδες, φλύκταινες, οζίδια, κύστεις ενώ μπορεί να συνοδεύεται από σμηγματόρροια και να σχηματίζονται ουλές. Από τους κλινικούς τύπους της ακμής, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην κοινή ακμή (Acne vulgaris) που είναι ο συνηθέστερος τύπος και προσβάλλει συχνότερα τα κορίτσια από την ήβη και μετά, στην κυστική ακμή, που προσβάλλει συνήθως άντρες από 18-30 και χαρακτηρίζεται από κύστεις και ανώμαλη ουλοποίηση . Δεν πρέπει να συγχέονται οι προηγούμενοι τύποι ακμής με την ροδόχρου ακμή, η οποία είναι ουσιαστικά ξεχωριστό νόσημα που προσβάλλει το πρόσωπο κυρίως γυναικών μέσης και ωριμότερης ηλικίας, και εμφανίζεται με επίμονο εξάνθημα στις παρειές και στη μύτη.
Η αιτιολογία της ακμής είναι πολυπαραγοντική. Προσβάλλει κυρίως τους εφήβους και υποχωρεί στην ενήλικο ζωή. Ενώ η διατροφή, το περιβάλλον, το στρες, καθώς και γενετικοί και βακτηριδιακοί παράγοντες εμπλέκονται στην αιτιοπαθογένεια, φαίνεται ότι οι ενδοκρινικοί παράγοντες είναι οι πιο σημαντικοί από όλους. Όσον αφορά τους βακτηριδιακούς παράγοντες, σημαντικό ρόλο παίζει ο αποικισμός των σμηγματογόνων αδένων από το κορυνοβακτηρίδιο της ακμής, και του σμηγματογόνου θύλακα από σταφυλόκοκκο και άλλους κόκκους οι οποίοι παράγουν λιπάσες με τελικό αποτέλεσμα την απόφραξη του στομίου του τριχοσμηγματογόνου πόρου και την δημιουργία φλεγμονής μέσα και γύρω από τον αδένα. Όσον αφορά τους ενδοκρινικούς (ορμονικούς) παράγοντες, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το δέρμα συμπεριφέρεται επίσης σαν ένας ενδοκρινής αδένας και συνθέτει ορμόνες. Στα άτομα με ακμή έχει φανεί ότι το δέρμα τους παρουσιάζει είκοσι και πλέον φορές μεγαλύτερη δυνατότητα της μετατροπής της τεστοστερόνης στην ιδιαίτερα δραστική 5α –διυδρο-τεστοστερόνη.
Όσον αφορά στη θεραπεία της ακμής, ενώ οι ήπιες μορφές ανταποκρίνονται συνήθως στα γενικά μέτρα (διαίτα, καλλυντικά, πλύσιμο, καθαρισμός) και σε τοπικές θεραπείες (αζελαϊκό οξύ, υπεροξείδιο του βενζοϋλίου, ρετινοϊκό οξύ καθώς και σε τοπικά αντιμικροβιακά όπως ερυρθομυκίνη και κλυνδαμυκίνη), οι σοβαρότερες μορφές απαιτούν συστηματική θεραπεία. Αυτή γίνεται με χορήγηση από του στόματος αντιβιοτικών, αντι-ανδρογόνων σε συνδυασμό με οιστρογόνα, ενώ ιδιαίτερη θέση πλέον στην συμβατική αγωγή της ακμής έχει η ισοτρετινοϊνη, φάρμακο με ιδιαίτερες παρενέργειες. Το τελευταίο παρουσιάζει τερατογόνο δράση εάν ληφθεί κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης. Γνωστές ανεπιθύμητες ενέργειες είναι επίσης, η χειλίτιδα, η απολεπιση και ξηρότητα του υγιούς δέρματος, η ξηρότητα των βλεννογόνων, η αύξηση χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων, οστικές διαταραχές κ.α. Τελευταία έχουν αναγνωριστεί και ανεπιθύμητες ενέργειες σε ψυχικό επίπεδο, κυρίως καταθλιπτικού τύπου συνδρομές. Στην καθημερινή κλινική πράξη, σε μικρό ποσοστό άτομων που έχουν λάβει το φάρμακο αυτό, ακόμα και αρκετά χρόνια πριν, αναγνωρίζεται μία ιδιότυπη αλλαγή στην ψυχική σφαίρα που θα μπορούσε ατύπως να περιγραφεί σαν αποπροσανατολισμός της προσωπικής ταυτότητας του ασθενούς. Οι παρατηρήσεις και τα αναφερόμενα περιστατικά, οδήγησαν και μία ομάδα Σουηδών, το γιατρών να μελετήσουν την συσχέτιση της λήψης του φαρμάκου αυτού με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας.
Ολιστική προσέγγιση της νόσου. Θα πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε ότι το σύμπτωμα, είναι η ένδειξη της μεγάλης προσπάθειας που καταβάλλει ο οργανισμός στα πλαίσια της επιβίωσης και της αυτορύθμισης. Ο καλύτερος ορισμός του συμπτώματος είναι η ένδειξη της προσπάθειας του οργανισμού να επιβιώσει. Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να δούμε και τα συμπτώματα της ακμής σαν μία προσπάθεια του οργανισμού να εκτονώσει στο δέρμα, μία σύνθετη ανοσο-ενδοκρινική διαταραχή, προκειμένου αυτή να μην «αφομοιωθεί» παθολογικά σε πιο εσωτερικά όργανα. Η συννοσηρότητα κοινής ακμής και πολυκυστικών ωοθηκών, είναι μία τέτοια ένδειξη.
Βασικός νόμος της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής είναι η ολιστική και εξατομικευμένη προσέγγιση του ασθενούς. Η κλινική μετάφραση αυτού του νόμου είναι η εξής: ο ασθενής θεωρείται σαν ένα ενιαίο σύνολο, του οποίου τα μέρη αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεπιδρούν στους εξωγενείς παράγοντες, με κύριο στόχο την επιβίωση του οργανισμού. Επίσης ο ασθενής θεωρείται μοναδική οντότητα, με διαφοροποιήσεις στο σωματικό συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο, που απαιτούν εξατομικευμένη θεραπεία ακόμα και εάν το νόσημα είναι κοινό με το νόσημα κάποιου άλλου ασθενούς. Στην Ομοιοπαθητική Ιατρική η επιλογή του απόλυτα «όμοιου φαρμάκου» για κάθε ασθενή, αφορά τη συνολική σωματική και ψυχο-διανοητική του κατάσταση, τη στιγμή της κλινικής εξέτασης, με άλλα λόγια το νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογικό του προφίλ. Αυτό ισχύει και για την θεραπεία της ακμής.
Ένας από τους βασικότερους νόμους στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, είναι ο νόμος της κατεύθυνσης της θεραπείας. Εννοώντας τον ανθρώπινο οργανισμό σαν ένα ενιαίο σύνολο συστημάτων που αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεπιδρούν με τα εξωτερικά ερεθίσματα, η σωστή Ομοιοπαθητική θεραπεία έχει πάντα μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η θεραπεία προχωρά από τους λιγότερο αναπλάσιμους ιστούς (Κεντρικό Νευρικό Σύστημα) προς τους περισσότερο αναπλάσιμους (δέρμα και εξαρτήματα). Αυτός είναι ουσιαστικά και ο τρόπος με τον οποίο ο ανθρώπινος οργανισμός κατευθύνει τις φυσικές θεραπευτικές του προσπάθειες. Το δέρμα έτσι, γίνεται συχνά ο εκφραστής μίας βαθύτερης διαταραχής. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, και με φάρμακα τελείως ασφαλή και χωρίς παρενέργειες, η δυνατότητα της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής να θεραπεύσει άτομα που πάσχουν από ακμή είναι αρκετά μεγάλη. Όσον πιο άμεσα και με το λιγότερο δυνατό χημικών φαρμακευτικών επιβαρύνσεων, καταφύγει ο ασθενής με ακμή στην Ομοιοπαθητική, τόσο και πιο άμεσο και μόνιμο θα είναι το αποτέλεσμα. Η μονιμότητα του αποτελέσματος, έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι η θεραπεία αυτή προσβλέπει στην νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική εξισορρόπηση του ασθενούς με ακμή, ώστε ο οργανισμός να μην χρειάζεται πλέον τα συμπτώματα, και όχι να μην μπορεί να τα παράγει λόγω καταστολής της συνολικής του άμυνας.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
