Όλα οσα διαβάζετε για το πάρκινσον, κατα καιρούς, δεν είναι αλήθεια.
Η νόσος του πάρκινσον είναι μια προοδευτικά εξελισσόμενη, εκφυλιστική νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος). Στα πλαίσια αυτής της εκφυλιστικής διεργασίας, κάποια από τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα κυρίως για τον προγραμματισμό και την αρμονία της κίνησης, χάνουν στην πορεία της ενήλικης ζωής προοδευτικά τη λειτουργικότητα τους. Η “απώλεια” αυτή έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή έκπτωση της κινητικότητας του ατόμου.
Η συγκεκριμένη νόσος εμφανίζεται στην πλειοψηφία των ασθενών μετά το 60 έτος ηλικίας. Σύμφωνα με πρόσφατες επιδημιολογικές μελέτες περίπου το 1% των ανθρώπων ηλικίας άνω των 60 ετών, παρουσιάζει συμπτώματα της ασθένειας αυτής. Σπανιότερα, η πρώτη εκδήλωση της μπορεί να εμφανιστεί πριν το 50 έτος ηλικίας, και αφορά περίπου το 10-15% των περιπτώσεων.
Μύθος 1. Όποιος τρέμει έχει Πάρκινσον
Δεν έχει Πάρκινσον όποιος τρέμει. Ο τρόμος (το τρέμουλο) μπορεί να οφείλεται σε πολλές άλλες παθήσεις εκτός από τη νόσο Πάρκινσον. Μάλιστα, συγκεκριμένες εντοπίσεις του τρόμου, όπως π.χ. στο κεφάλι, δεν προσβάλλονται σχεδόν ποτέ στη νόσο Πάρκινσον. Πολλοί ασθενείς με Πάρκινσον δεν έχουν και δεν θα αποκτήσουν ποτέ τρέμουλο. Το κύριο χαρακτηριστικό της νόσου Πάρκινσον είναι η βραδυκινησία, δηλαδή η βραδύτητα στις κινήσεις, οι οποίες γίνονται όλο και πιο κοπιώδεις. Υπάρχει δυσκαμψία και διαταραχές βάδισης.
Μύθος 2. Η νόσος Πάρκινσον είναι νόσος μόνο της τρίτης ηλικίας
Οι νεανικές μορφές μπορεί να έχουν μικρότερη ηλικία έναρξης, < 40 ετών, δηλαδή το φάσμα της ηλικίας έναρξης είναι μεγαλύτερο. Είναι όμως πράγματι πιο συχνή στην τρίτη ηλικία, καθώς η συχνότητά της αυξάνει με την ηλικία.
Μύθος 3. Όλοι οι ασθενείς έχουν τα ίδια συμπτώματα
Σχεδόν κανένας ασθενής δεν θα είναι ίδιος με τον άλλον. Η νόσος έχει πολλά πρόσωπα, με συμπτώματα κινητικά και μη-κινητικά, που εμφανίζονται σε άλλο βαθμό σε κάθε ασθενή, ενώ κάποια μπορεί να μην εμφανιστούν ποτέ σε ορισμένους ασθενείς και αντίθετα να είναι το βασικό σύμπτωμα κάποιου άλλου. Γι’ αυτό και η θεραπεία είναι εξατομικευμένη. Επίσης, όσο εξελίσσεται η νόσος μπορεί να μεταβάλλονται κατά περιόδους τα βασικά προβλήματα του κάθε ασθενούς, και το βάρος της θεραπείας να προσαρμόζεται κάθε φορά διαφορετικά. Σημαντική είναι η καλή και διεξοδική επικοινωνία με τον ειδικό Νευρολόγο για την έγκαιρη αντιμετώπιση των συμπτωμάτων του κάθε ασθενούς.
Μύθος 4. Τα συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον φαίνονται
Μια πληθώρα συμπτωμάτων της νόσου δεν είναι ορατά. Διαταραχές στον ύπνο, στη διάθεση, στην ούρηση, η ορθοστατική υπόταση, η κόπωση, η δυσκοιλιότητα, τα μη-κινητικά δηλαδή συμπτώματα της νόσου δεν είναι ορατά, αλλά ο ασθενής τα βιώνει και επηρεάζουν την ποιότητα ζωής του, άρα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Προφανώς τα κινητικά συμπτώματα όπως το τρέμουλο, τα μικρά συρτά βήματα, κ.τ.λ. είναι συνήθως εμφανή.
Μύθος 5. «Η μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου έδειξε ότι έχω νόσο Πάρκινσον»
Η διάγνωση της νόσου Πάρκινσον δεν γίνεται με τη μαγνητική εγκεφάλου (MRI), η οποία είναι κατά κανόνα φυσιολογική. H MRI πρέπει να γίνεται πάντα σε ασθενή με νευρολογικά συμπτώματα για να αποκλειστούν άλλες παθήσεις. Η διάγνωση της νόσου τίθεται κλινικά, μετά από ενδελεχή εξέταση από Νευρολόγο ειδικό στις Κινητικές Διαταραχές. Το σπινθηρογράφημα βασικών γαγγλίων (DaTSCAN) είναι η απεικόνιση που μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση εάν αυτή δεν είναι σαφής στην κλινική εξέταση. Και πάλι όμως αυτή η εξέταση δείχνει εάν υπάρχει έλλειψη ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, και όχι την αιτία της έλλειψης αυτής, δηλαδή το εάν αυτή οφείλεται στην νόσο Πάρκινσον ή σε κάποια άλλη πάθηση που εμφανίζεται με αυτά τα συμπτώματα.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
