Νόσος Πάρκινσον: Η τακτική άσκηση, όπως υποδεικνύεται από την παρούσα έρευνα, μπορεί να έχει σημαντικά οφέλη στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον.
Νέα έρευνα δείχνει ότι η τακτική άσκηση, συμπεριλαμβανομένων δραστηριοτήτων όπως η ποδηλασία, το περπάτημα, η κηπουρική, η καθαριότητα και η συμμετοχή σε αθλήματα, μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον. Η μελέτη, η οποία παρακολούθησε 95.354 γυναίκες συμμετέχουσες επί τρεις δεκαετίες, διαπίστωσε ότι όσες ασκούνταν περισσότερο είχαν 25% χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον σε σύγκριση με όσες ασκούνταν λιγότερο. Αν και η μελέτη δείχνει μια συσχέτιση και όχι μια άμεση αιτιώδη σχέση, υπογραμμίζει τα πιθανά οφέλη της άσκησης στην πρόληψη αυτής της εξουθενωτικής νόσου.
Νόσος Πάρκινσον και άσκηση
Ο Dr. Alexis Elbaz, επικεφαλής ερευνητής από το ερευνητικό κέντρο Inserm στο Παρίσι της Γαλλίας, τόνισε ότι η άσκηση είναι ένας χαμηλού κόστους και προσιτός τρόπος για τη βελτίωση της συνολικής υγείας. Στόχος της μελέτης ήταν να διαπιστωθεί εάν η άσκηση μπορεί να συνδέεται με μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον, η οποία επί του παρόντος δεν έχει θεραπεία. Τα αποτελέσματα παρέχουν στοιχεία για την εφαρμογή παρεμβάσεων για την πρόληψη της νόσου.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια σχετικά με τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητάς τους, συμπεριλαμβανομένων των αποστάσεων περπατήματος, των σκαλοπατιών που ανέβηκαν, των ωρών που αφιέρωσαν σε οικιακές δραστηριότητες και του χρόνου που αφιέρωσαν σε μέτριες και έντονες ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Σε κάθε δραστηριότητα αποδόθηκε βαθμολογία με βάση το μεταβολικό ισοδύναμο μιας εργασίας (METs), το οποίο ποσοτικοποιεί την ενεργειακή δαπάνη. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες με βάση τα επίπεδα δραστηριότητάς τους.
Η μελέτη αποκάλυψε ότι όσοι συμμετείχαν στην ομάδα με την υψηλότερη άσκηση είχαν 25% χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον σε σύγκριση με όσους συμμετείχαν στην ομάδα με τη χαμηλότερη άσκηση. Η συσχέτιση αυτή παρέμεινε ακόμη και όταν η σωματική δραστηριότητα αξιολογήθηκε έως και 10, 15 ή 20 χρόνια πριν από τη διάγνωση, γεγονός που υποδηλώνει ότι η άσκηση θα μπορούσε να έχει μακροπρόθεσμα προστατευτικά αποτελέσματα. Τα ευρήματα ήταν συνεπή ακόμη και μετά την προσαρμογή για παράγοντες όπως ο τόπος διαμονής, η ηλικία της πρώτης περιόδου, η κατάσταση εμμηνόπαυσης, το κάπνισμα, η διατροφή και οι ιατρικές καταστάσεις όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση, ο διαβήτης και οι καρδιαγγειακές παθήσεις.
Είναι ενδιαφέρον ότι η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι η σωματική δραστηριότητα μειωνόταν με ταχύτερο ρυθμό σε άτομα που αργότερα εμφάνισαν τη νόσο του Πάρκινσον, πιθανότατα λόγω πρώιμων συμπτωμάτων της πάθησης. Αυτό υπογραμμίζει περαιτέρω τα πιθανά οφέλη της άσκησης στην καθυστέρηση ή την πρόληψη της νόσου.
Παρόλο που οι συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν κυρίως εκπαιδευτικοί που είχαν συνείδηση της υγείας, γεγονός που μπορεί να περιορίσει τη δυνατότητα γενίκευσης των ευρημάτων στον ευρύτερο πληθυσμό, τα αποτελέσματα παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τον πιθανό ρόλο της άσκησης στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον. Η μελέτη υποστηρίζει την ανάπτυξη προγραμμάτων άσκησης με στόχο τη μείωση του επιπολασμού αυτής της νευροεκφυλιστικής διαταραχής.
Συμπερασματικά, η τακτική άσκηση, όπως υποδεικνύεται από την παρούσα έρευνα, μπορεί να έχει σημαντικά οφέλη στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον. Η ενασχόληση με διάφορες σωματικές δραστηριότητες μπορεί να είναι ένας απλός και προσιτός τρόπος για τη βελτίωση της συνολικής υγείας και ενδεχομένως για την πρόληψη της εμφάνισης αυτής της εξουθενωτικής πάθησης.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
