Αυτισμός: Ενώ οι μισές μητέρες παιδιών με αυτισμό υποφέρουν από συμπτώματα κατάθλιψης, μια νέα μελέτη ανακάλυψε ότι δεν αυξάνει τον κίνδυνο προβλημάτων συμπεριφοράς για τα παιδιά τους.
Ενώ οι μισές μητέρες παιδιών με αυτισμό υποφέρουν από συμπτώματα κατάθλιψης, μια νέα μελέτη ανακάλυψε ότι δεν αυξάνει τον κίνδυνο προβλημάτων συμπεριφοράς για τα παιδιά τους. Ήταν ένα εκπληκτικό και ενθαρρυντικό εύρημα, είπε η συγγραφέας της πρώτης μελέτης Danielle Roubinov, επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα ψυχιατρικής και συμπεριφορικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο.
Κατάθλιψη
«Δεν είδαμε ότι τα μητρικά καταθλιπτικά συμπτώματα προέβλεπαν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών με την πάροδο του χρόνου και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον για εμάς, ειδικά σε οικογένειες με παιδί με αυτισμό», σημείωσε ο Ρουμπίνοφ. «Και ο λόγος για αυτό είναι επειδή οι μητέρες – όλοι οι γονείς, αλλά κυρίως οι μητέρες – παιδιών με αυτισμό μπορεί να φέρουν πολλές ευθύνες και ενοχές και στίγμα γύρω από τη διάγνωση του παιδιού τους», εξήγησε. “Πολλές ανησυχίες για το “Τι έκανα για να το προκαλέσω; Ποιος είναι ο ρόλος μου σε αυτό;” Και έτσι θέλαμε πραγματικά να τονίσουμε εδώ ότι, ναι, η ψυχική υγεία της μητέρας και του παιδιού σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά ακόμη και σε αυτά τα οικογενειακά πλαίσια υψηλού στρες, το να έχεις μια μαμά που παλεύει με την κατάθλιψη, αυτό δεν συμβάλλει απαραίτητα σε περισσότερη συμπεριφορά προβλήματα με την πάροδο του χρόνου».
Ωστόσο, τα ποσοστά μητρικής κατάθλιψης ήταν υψηλά: Ενώ το 50% των μητέρων παιδιών με αυτισμό είχαν αυξημένα επίπεδα καταθλιπτικών συμπτωμάτων σε μια περίοδο 18 μηνών, το ποσοστό αυτό ήταν μεταξύ 6% και 13% για τις μητέρες των οποίων τα παιδιά δεν είχαν αυτισμό. Τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν την ανάγκη να σκεφτόμαστε την ψυχική υγεία και την ευημερία των γονέων, ακόμη και όταν ο ασθενής που υποστηρίζεται είναι το παιδί, είπε ο Ρουμπίνοφ. “Πολλές από τις θεραπείες ή παρεμβάσεις μας για προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών επικεντρώνονται στο παιδί ή επικεντρώνονται στη γονική μέριμνα, και τα δύο είναι σίγουρα πολύ σημαντικά. Αλλά ξεχωριστά από αυτό, νομίζω ότι προτείνει στους επαγγελματίες υγείας και σε άλλα άτομα ψυχικής υγείας επαγγελματίες που πραγματικά πρέπει να σκεφτόμαστε την ψυχική υγεία σε επίπεδο οικογένειας. Πώς υποστηρίζουμε όλους στην οικογένεια;” είπε.
Ακόμη και σε τυπικές αξιολογήσεις, λαμβάνεται υπόψη οποιοδήποτε ιστορικό προβλημάτων ψυχικής υγείας σε μια οικογένεια, είπε ο Ρουμπίνοφ, αλλά η θεραπεία δεν ακολουθεί πάντα. «Πρέπει να το σκεφτόμαστε όχι μόνο ως μέρος της αξιολόγησης, αλλά και ως μέρος του σχεδίου θεραπείας», πρότεινε. Για να μετρήσουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα μέτρο που ονομάζεται Κατάλογος Συμπτωμάτων Κατάθλιψης, το οποίο οι μητέρες ολοκλήρωσαν οι ίδιες.
Οι μητέρες ανέφεραν επίσης τις συμπεριφορές των παιδιών χρησιμοποιώντας την Κλίμακα Προκλητικής Συμπεριφοράς του Παιδιού. Η ομάδα εργάστηκε με 86 ζευγάρια μητέρας-παιδιού, τα μισά από τα οποία περιελάμβαναν παιδιά με αυτισμό και τα μισά με νευροτυπικά παιδιά. Περίπου το 75% των παιδιών που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη ήταν ηλικίας δημοτικού σχολείου ή μικρότερης ηλικίας, αν και μερικά ήταν έως και 16 ετών. «Δηλώνει ότι είναι κάτι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να καθησυχάσουμε τις μητέρες, ουσιαστικά, ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας δεν επιδεινώνουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους», είπε η Δρ Λουντμίλα Ντε Φάρια.
Είναι πρόεδρος της Επιτροπής Ψυχικής Υγείας των Γυναικών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας και αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Ιατρικό Κολλέγιο της Φλόριντα στο Gainesville. «Είναι σίγουρα κάτι θετικό». Αν και γνωρίζοντας ότι η ψυχική τους κατάσταση δεν επιδεινώνει απαραίτητα την κατάσταση του παιδιού τους μπορεί να είναι ανακούφιση, μπορεί να μην ανακουφίσει την κατάθλιψη, σύμφωνα με τον De Faria, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. «Οι ορμονικές αλλαγές στις γυναίκες συμβάλλουν στην κατάθλιψη, για παράδειγμα», είπε η De Faria. “Υπάρχουν γενετικοί παράγοντες. Η γενετική προδιάθεση μπορεί να είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει. Δυσμενή παιδικά γεγονότα για τις μητέρες όταν μεγάλωναν, περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως κοινωνικοί καθοριστικοί παράγοντες της υγείας, ζωή σε συνθήκες φτώχειας, έλλειψη πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, έλλειψη πρόσβασης σε πόρους για το παιδί τους, συμπεριλαμβανομένης της φροντίδας ανάπαυλας. Όλα αυτά, που μπορεί να εμπίπτουν σε κοινωνικούς καθοριστικούς παράγοντες της υγείας, μπορεί να συμβάλλουν στην ανάπτυξη κατάθλιψης».
Αλλά και μόνο το να λένε στους γιατρούς πρωτοβάθμιας φροντίδας για τα συναισθήματά τους μπορεί να βοηθήσει τις γυναίκες να λάβουν παραπομπές για θεραπεία, σημείωσε. «Από την άποψη της ψυχικής υγείας των γυναικών, νομίζω ότι είναι υπέροχο που οι άνθρωποι ασχολούνται με αυτό», είπε η De Faria. «Και νομίζω ότι είναι υπέροχο που τώρα έρχεται η έρευνα και στην πραγματικότητα διαχωρίζει και εξετάζει την αιτιότητα και προς ποια κατεύθυνση είναι τα πράγματα, και στην πραγματικότητα δείχνει στις μητέρες ότι εάν έχετε πρόσβαση στην κατάλληλη υποστήριξη, τότε δεν έχει σημασία αν είστε έχετε κατάθλιψη ή εάν έχετε διάγνωση κατάθλιψης ή όχι, αυτό δεν είναι απαραίτητα η τελική αιτία για τα προβλήματα των παιδιών σας».
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
