O αυνανισμός είναι η διέγερση των ιδίων γεννητικών οργάνων με στόχο την πρόκληση οργασμού και αυτοϊκανοποίησης της γενετήσιας ορμής και ηδονής χωρίς να υπάρξει σεξουαλική επαφή με άλλο πρόσωπο.
Εκτός από τους ανθρώπους, ο αυνανισμός συναντάται και σε μεγάλο αριθμό ειδών του ζωικού βασιλείου.
Η λέξη προέρχεται από το όνομα του βιβλικού προσώπου Αυνάν απογόνου του Ιακώβ. 
Ο Αυνάν δεν αυτοϊκανοποιούνταν ακριβώς αλλά – παραβαίνοντας την υποχρέωση που είχε αναλάβει συνάπτοντας ανδραδελφικό γάμο (ένα είδος γάμου στον οποίο ο αδερφός του θανόντος άνδρα υποχρεούται να νυμφευτεί τη χήρα του αδερφού του, και αντίστοιχα η χήρα υποχρεούται να παντρευτεί τον αδερφό του θανούντος συζύγου της) – είχε διακεκομένη συνουσία (coitus interruptus: “τραβιόταν” πριν την εκσπερμάτωση, η αρχαιότερη μέθοδος αντισύλληψης) με τη γυναίκα του και χήρα του αδελφού του Hp .
Ο Αυνάν δεν επιθυμούσε να αποκτήσει απόγονο που θα συνέχιζε την οικογενειακή γραμμή του νεκρού αδελφού του, αλλά απέβλεπε στην απόκτηση της κληρονομιάς των πρωτοτοκιών του .
Αναφορές για ανδρικό αυνανισμό συναντάμε από προϊστορικές αναφορές λαξευμένες σε πέτρες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Μία αναπαράσταση από άργιλο της 4ης χιλιετίας π.Χ. που βρέθηκε σε χώρο αρχαίου ναού στη Μάλτα παρουσιάζει μία γυναίκα αυνανιζόμενη. Βέβαια, στους άνδρες ο αυνανισμός ήταν πιο συχνός.
Ο ανδρικός αυνανισμός στη αρχαία Αίγυπτο είχε σπουδαία θέση, ειδικά όταν γινόταν από κάποιο Θεό όπου και θεωρείτο δημιουργική, μαγική, θεϊκή πράξη. Πίστευαν δε ότι ο θεός Ατούμ δημιούργησε το σύμπαν αυνανιζόμενος μέχρι την εκσπερμάτωση, και οι διακυμάνσεις του Νείλου αποδίδονταν στη συχνότητα των εκσπερματώσεων του.
Οι αρχαίοι έλληνες ήταν πιο διαλλακτικοί όσον αφορά τον αυνανισμό, θεωρώντας τον σαν ένα φυσιολογικό και υγιεινό υποκατάστατο για άλλες μορφές σεξουαλικής ηδονής. Ασχολούνταν με τον γυναικείο αυνανισμό σε κάθε μορφή τέχνης τους. Γι’ αυτούς ο αυνανισμός ήταν μια βαλβίδα ασφαλείας έναντι της σεξουαλικής απραξίας και ανυπαρξίας. Μία ηθική θεώρηση του αυνανισμού έγινε από τον Έλληνα φιλόσοφο Διογένη τον Κυνικό .
Ο Διογένης απέδιδε την επινόηση του αυνανισμού στον θεό Ερμή ο οποίος και λυπήθηκε τον γιο του Πάνα που κυνηγούσε την Ηχώ αλλά φάνηκε ανίκανος να την σαγηνεύσει, και έτσι του έμαθε το τέχνασμα του αυνανισμού για να ανακουφίζεται. Ο Παν με την σειρά του δίδαξε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς βοσκούς οι οποίοι την διέδωσαν.
Σύμφωνα με τον Δίωνα Χρυσόστομο, ο ίδιος ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Ο Διογένης επιχειρηματολογούσε πώς, αφού δεν είναι ανήθικο να τρως και να πίνεις, πράξεις που κάνεις με το χέρι σου, δεν είναι ανήθικο ούτε και να αυνανίζεσαι. Όταν κάποτε τον ρώτησαν εάν ντρέπεται, αυτός απάντησε «μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου».
Η επίσημη ονομασία του όρου στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «η κατά μόνας αμαρτία». Σύμφωνα με το Εκκλησιαστικό Δίκαιο της Ορθόδοξης εκκλησίας, αν ένας κληρικός προκαλέσει την έκκριση του σπέρματός του μέσω αυνανισμού, τιμωρείται με αργία από τα καθήκοντά του για ένα έτος, ενώ αν την ασκεί κατ’ εξακολούθηση τότε καθαιρείται.
Αν ο αυνανιζόμενος είναι λαϊκός ή μοναχός, τότε τιμωρείται με απλό αφορισμό σαράντα ημερών, τις οποίες θα πρέπει να περάσει με ξηροφαγία (αποφυγή κατανάλωσης κρέατος, γαλακτοκομικών και αυγών, και κατανάλωση μόνο ξηρών γευμάτων, όπως ψωμί, λαχανικά και φρούτα) και εκατό γονυκλισίες ημερησίως.
Κατά τον π. Φιλόθεο Φάρο, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση και την Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία, σημασία δεν έχει η πράξη όσο το κίνητρο. Η πράξη είναι αμαρτία εφόσον το κίνητρο είναι η ικανοποίηση του εγωισμού.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας Thomas W. Laqueur του Πανεπιστημίου του Berkeley στην Καλιφόρνια , ο χαρακτηρισμός του αυνανισμού ως «κακό» ή φαυλότητα υπήρξε δημιούργημα του Διαφωτισμού και όχι της παραδοσιακής θρησκευτικής ηθικής.
Ο αυνανισμός δεν ανησύχησε τους συντηρητικούς, οι οποίοι τον θεωρούσαν για αιώνες ένα από τα πολλά σαρκικά αμαρτήματα. Αντίθετα, εκείνοι που πρώτοι ανησύχησαν για τον αυνανισμό και τον δαιμονοποίησαν, κατ’ αρχήν ηθικώς και κατόπιν ιατρικώς, ήταν οι προοδευτικοί διαφωτιστές, οι οποίοι αντιμετώπιζαν μεν θετικά τη σεξουαλική απόλαυση, όμως προσπαθούσαν να δημιουργήσουν µια ηθική φιλοσοφία µε επίκεντρο το αυτεξούσιο στο οποίο, κατά την αντίληψή τους, ο αυνανισμός αντιτίθετο.
Μέχρι το 1920 κυκλοφορούσαν στο εμπόριο ζώνες ασφαλείας και για άντρες και για γυναίκες οι οποίες παρεμπόδιζαν τον αυνανισμό, ενώ χρησιμοποιούνταν και η κλειτοριδεκτομή (χειρουργική επέμβαση γυναικείας περιτομής) για την αντιμετώπιση του γυναικείου αυνανισμού. Από την άλλη πλευρά, κατά το 19ο αι. ο αυνανισμός χρησιμοποιήθηκε από ψυχαναλυτές για τη «θεραπεία» της υστερίας στις γυναίκες.
Ο αυνανισμός θεωρείτο επιβλαβής για τη σωματική και ψυχική υγεία του ατόμου, και φημολογείτο ότι μπορεί να οδηγήσει σε κώφωση και τύφλωση, να προκαλέσει κύφωση και επικρατούσε επίσης η αντίληψη ότι, κατά τον αυνανισμό, αφαιρείται ουσία από το μυέλο των οστών .
Αυτές οι αντιλήψεις θεωρούνται άτοπες και απόλυτα αναληθείς από τους επιστήμονες και πλέον ο αυνανισμός δεν συνδέεται με κανενός είδους παρενέργειες, σωματικές ή ψυχικές, εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις όπου η πράξη γίνεται με υπερβολική συχνότητα και υποκαθιστά τη φυσιολογική σεξουαλική ζωή του ενήλικου ατόμου.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
