Έρευνα δείχνει ότι η απώλεια κινητού προκαλεί τεράστιο στρες

Το κινητό τηλέφωνο έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής ενός ανθρώπου, που η απώλειά του προκαλεί σε έναν άνθρωπο το ίδιο σχεδόν στρες με μια τρομοκρατική απειλή. Αυτό προκύπτει από μια νέα βρετανική έρευνα, η οποία ζήτησε από 2.000 άτομα να αξιολογήσουν τα γεγονότα-κλειδιά στη ζωή τους που τους αγχώνουν περισσότερο. Η μελέτη της Εταιρείας Φυσιολογίας της Βρετανίας δείχνει ότι -σε μία κλίμακα από το μηδέν έως το δέκα- το πιο στρεσογόνο συμβάν είναι ο θάνατος ενός συζύγου/συγγενούς/φίλου (9,43).

Ακολουθούν η φυλάκιση (9,15), μια καταστροφή του σπιτιού από πυρκαγιά ή πλημμύρα (8,89), μια σοβαρή ασθένεια (8,52), η απόλυση (8,47), το διαζύγιο ή ο χωρισμός (8,47), η κλοπή της ταυτότητας (8,16), τα αναπάντεχα οικονομικά προβλήματα (7,39), το ξεκίνημα μιας νέας δουλειάς (6,54), οι ετοιμασίες για το γάμο (6,51), η γέννηση του πρώτου παιδιού (6,06), οι καθυστερήσεις των μέσων μεταφοράς (5,94), οι τρομοκρατικές απειλές (5,84), η απώλεια του κινητού τηλεφώνου (5,79), η μετακόμιση σε μεγαλύτερο σπίτι (5,77), το Brexit (4,23), οι διακοπές (3,99) και η προαγωγή στη δουλειά (3,78). Για κάθε ένα από τα παραπάνω γεγονότα, το στρες των ανδρών είναι μικρότερο από ό,τι των γυναικών, αλλά δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος κατά πόσο αυτό οφείλεται στο ότι όντως οι γυναίκες νιώθουν περισσότερο στρες ή απλώς το παραδέχονται ανοιχτά πιο πολύ από ό,τι οι άνδρες.

Η μεγαλύτερη «ψαλίδα» ανάμεσα στα δύο φύλα αφορά το στρες για την τρομοκρατία (οι γυναίκες αγχώνονται πολύ περισσότερο από ό,τι οι άνδρες), ενώ η μικρότερη αφορά τη γέννηση του πρώτου παιδιού (όπου το στρες είναι σχεδόν ίδιο). Επίσης, τα επίπεδα στρες φαίνεται να αυξάνουν με την ηλικία. Οι γηραιότεροι ανησυχούν περισσότερο για πράγματα όπως ασθένειες και η φυλακή, σε σχέση με τους νεότερους. Αλλά οι τελευταίοι (25 έως 34 ετών) στρεσάρονται πιο πολύ από ό,τι οι μεγαλύτεροι για την απώλεια του κινητού τους και -φυσικά- για τη γέννηση του πρώτου παιδιού τους.

Πώς να δημιουργήσετε την τέλεια σχέση με την κόρη σας;

Γιατί νιώθουμε τόσο άβολα να μιλάμε για θλίψη;