Ο όρος άγχος προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή ή σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων.
Όταν κάποιος άνθρωπος νιώθει άγχος το σώμα του είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος του πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις. Ο κάθε άνθρωπος εκτίθεται καθημερινά σε καταστάσεις στρες. Το στρες ωστόσο, μπορεί κάποιες φορές να είναι και θετικό – το λεγόμενο ευ στρες – όταν λειτουργεί σαν καταλύτης και ενεργοποιεί το άτομο για να ανταπεξέλθει στις όποιες καταστάσεις.
Συναισθήματα, θυμού, απογοήτευσης και φόβου, όπως επίσης, οξυθυμία, κούραση και κατάθλιψη, κυριαρχούν και δεν επιτρέπουν να λειτουργήσει ο άνθρωπος με συγκέντρωση. Το στρες κάνει τους ανθρώπους ιδιαίτερα απαιτητικούς, ανυπόμονους και ευερέθιστους με ιδιαίτερα χαμηλή διάθεση για συνεργασία. Το άγχος μπορεί να έχει ψυχογενή προέλευση ή μπορεί να είναι συνέπεια σωματικής πάθησης. Επιπλέον, εξαρτάται από τις γνωστικές, συναισθηματικές διεργασίες, τον τρόπο ζωής του ατόμου και τον τρόπο αντίληψης του. Κάθε άτομο έχει ένα ορισμένο βαθμό άγχους, ο οποίος θεωρείται φυσιολογικός κάτω από ορισμένες περιστάσεις. Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις αυξημένου άγχους, προξενεί κακό και συντελεί στο να υπολειτουργεί το άτομο στις δραστηριότητες του και στο να επηρεάζεται αρνητικά η υγεία του.
Το άγχος ξεκινά από την βρεφική ηλικία όταν το νεογέννητο δοκιμάζεται σκληρά, βρίσκεται σε σύγχυση και νιώθει απόγνωση γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αυτό και η μητέρα του είναι πλέον δυο ξεχωριστές υπάρξεις. Ως έμβρυο είχε βιώσει την απόλυτη ταύτιση, την απόλυτη αλληλεξάρτηση και φυσικά ασφάλεια και σταθερότητα στην εξυπηρέτηση των αναγκών του. Σιγά-σιγά διαπιστώνει ότι αυτή η σχέση άλλαξε και αντιδρά με αγχωτικό τρόπο για να διατηρήσει τους ισχυρούς δεσμούς με τη μητέρα του.
Για αυτό το λόγο, λένε οι ειδικοί, πως τα μωρά κλαίνε και απαιτούν στην ουσία αποκλειστικότητα της μητέρας καθώς αρνούνται άλλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να το φροντίσουν. Στη βρεφική ηλικία (0-2 ετών) αναπτύσσεται η βασική εμπιστοσύνη (ασφάλεια, αισιοδοξία) ή η δυσπιστία (καχυποψία, ανασφάλεια), αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του βρέφους με το στενό του περιβάλλον, τις περισσότερες φορές τους γονείς. Η σταθερή παρουσία των γονέων και ιδιαίτερα της μητέρας θα οδηγήσουν το παιδί στη σταδιακή ψυχική ισορροπία και την προσαρμογή του στη ζωή, ενώ αντίθετα, αν η μητέρα δεν το περιβάλλει με στοργή και κατανόηση, τότε είναι πολύ πιθανό το παιδί να μεταφέρει στην ενήλικη ζωή του τα αγχωτικά πρότυπα της αποτυχημένης σχέσης με τη μητέρα.
Οι ενήλικες που κατά την παιδική τους ηλικία δεν εισέπραξαν αγάπη και ασφάλεια, δεν έκαναν σχέσεις στενές, ή σε βάθος ή σε διάρκεια. Τα άτομα αυτά επενδύουν σε αντικείμενα και όχι σε ανθρώπους, συμπεριφέρονται σκληρά ή αναπτύσσουν αυτοκαταστροφικές ή επιθετικές τάσεις. Στην πραγματικότητα όμως, διψούν για αγάπη και τρυφερότητα. Τα άτομα αυτά, από φόβο μήπως προδοθούν ξανά, κρύβουν με πείσμα τα αληθινά τους συναισθήματα και τις ψυχικές τους ανάγκες.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
