Η ψυχική υγεία ενός λαού αντικατοπτρίζει όχι μόνο έναν κόσμο που παραμένει στάσιμος ολοένα και περισσότερο αλλά και τις προκύπτουσες ανισότητες που αυξάνουν τον κίνδυνο καταστάσεων ψυχικής υγείας και περιορίζουν την πρόσβαση στην ψυχική φροντίδα υγείας. Το χάσμα μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων συνεχίζει να αυξάνεται και η εισοδηματική ανισότητα έχει αυξηθεί σε όλες τις χώρες. Η Παγκόσμια Έκθεση Ανισότητας 2018 δείχνει ότι το 2016, το μερίδιο των κορυφαίων εισοδηματικών κριτηρίων κυμαινόταν από 37 τοις εκατό στην Ευρώπη έως 55 τοις εκατό στη Βραζιλία και την Ινδία και 61 τοις εκατό στη Μέση Ανατολή. Η αυξανόμενη τροχιά της εισοδηματικής ανισότητας επηρεάζεται από τις ανισότητες στην εκπαίδευση, τις μισθολογικές πολιτικές καθώς και από την παγκοσμιοποίηση και τις πολιτικές ανοιχτού εμπορίου που ακολουθούν οι διάφορες χώρες.
Υπάρχει μια συσχέτιση μεταξύ της ανισότητας και των υψηλότερων ποσοστών καταστάσεων ψυχικής υγείας. Οι ολέθριες επιπτώσεις της, έχουν να κάνουν με την διάβρωση της εμπιστοσύνης, την αύξηση του άγχους και την ενθάρρυνση της υπερβολικής κατανάλωσης. Πολλοί είναι λοιπόν οι ειδικοί που υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα ότι όλα αυτά οδήγησαν σε δυσμενή αποτελέσματα σε πολλούς τομείς υγείας και ιδιαίτερα στην ψυχική υγεία, η χρήση ναρκωτικών. έχουν βεβαίως γίνει και αρκετές μελέτες που αποδεικνύουν εμπράκτως τη σημαντική συσχέτιση μεταξύ της εισοδηματικής ανισότητας και των συνθηκών ψυχικής υγείας.
Οι εισοδηματικές, το φύλο, οι εθνικές και άλλες ανισότητες είτε μόνες τους είτε σε συνδυασμό μεταξύ τους έχουν ως αποτέλεσμα την άνιση πρόσβαση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία ότι τόσο το κόστος της θεραπείας όσο και η ασφαλιστική κάλυψη αποτελούν σημαντικούς φραγμούς στην πρόσβαση στην περίθαλψη αναφορικά με την ψυχική υγεία. Υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα στην ανικανοποίητη ανάγκη για φροντίδα ψυχικής υγείας και μάλιστα περισσότερο από ό,τι για σωματική υγειονομική περίθαλψη ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που περιορίζει την πρόσβαση στην περίθαλψη μεταξύ των μειονοτικών κοινοτήτων είναι η έλλειψη επιβεβαιωμένης και πολιτισμικά ευαισθητοποίησης για φροντίδα από παρόχους ψυχικής υγείας που αποτυγχάνουν σταθερά να αναγνωρίσουν τα συμπτώματα, να ακυρώσουν την ψυχολογική δυσφορία και ακόμη και να αρνηθούν τη φροντίδα.