“Έχουμε εντοπίσει επιγενετικές αλλοιώσεις κατά την υποτροπή που δεν είναι μόνο προγνωστικές σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικές θεραπευτικές επιλογές για τους διάφορους υποτύπους και να βελτιώσουν τη μακροπρόθεσμη επιβίωση”, δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης D. Ryan Ormond, MD, Ph. .D., μέλος του Κέντρου Καρκίνου του Πανεπιστημίου του Κολοράντο και αναπληρωτής καθηγητής νευροχειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στην Ιατρική Πανεπιστημιούπολη CU Anschutz. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στις 31 Μαΐου στο περιοδικό Cell. Οι ερευνητές εξέτασαν πώς τα γλοιώματα αλληλεπιδρούν με τον εγκέφαλο, αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, αναπτύσσουν αντίσταση στη θεραπεία και γίνονται πιο επεμβατικά.
Εντόπισαν τρεις διακριτούς φαινότυπους στην υποτροπή του γλοιώματος – νευρωνικό, μεσεγχυματικό και πολλαπλασιαστικό. Καθένα από αυτά συγκλίνει με κυτταρικά, γενετικά και ιστολογικά χαρακτηριστικά που αποκαλύπτονται στην υποτροπή. Ορισμένα από αυτά συνδέονται με λιγότερο ευνοϊκά αποτελέσματα. Στη μελέτη, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν δείγματα συμμετεχόντων από την Κοινοπραξία Glioma Longitudinal Analysis Consortium ή την κοόρτη GLASS, που δημιουργήθηκε για να εντοπίσει τους παράγοντες της αντίστασης στη θεραπεία για το γλοίωμα. Ανέλυσαν δεδομένα αλληλουχίας RNA και/ή DNA από ζεύγη όγκων από 304 ενήλικες ασθενείς με άγριου τύπου ισοκιτρική αφυδρογονάση (IDH) και μεταλλαγμένα γλοιώματα IDH. Οι όγκοι υποτροπίασαν με συγκεκριμένους τρόπους ανάλογα με την κατάσταση μετάλλαξης IDH. Οι αλλαγές που υπέστησαν κατά τη διάρκεια της υποτροπής εξαρτήθηκαν από το πώς αλληλεπιδρούσαν με τα μικροπεριβάλλοντα που κατοικούσαν.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι πολλοί όγκοι άγριου τύπου IDH ήταν πιο διεισδυτικοί στην υποτροπή. Τα νεοπλασματικά τους κύτταρα εμφάνισαν αυξημένα προγράμματα νευρωνικής σηματοδότησης, υποδηλώνοντας έναν πιθανό ρόλο των νευρωνικών αλληλεπιδράσεων στην πυροδότηση της εξέλιξης του όγκου. Επίσης βρήκαν ότι η υπερμετάλλαξη, που συχνά προκαλείται από τη θεραπεία με φάρμακα, μαζί με την απαλοιφή του γονιδίου CDKN2A, συσχετίστηκε με πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων κατά την υποτροπή και στους δύο υποτύπους γλοιώματος. Τόσο στους IDH-άγριου τύπου όσο και στους μεταλλαγμένους όγκους IDH, η υπερμετάλλαξη συσχετίστηκε με αυξημένο αριθμό νεοπλασματικών κυττάρων που μοιάζουν με βλαστοκύτταρα. Η ανάπτυξη αυτών των κυττάρων μείωσε τα συνολικά ποσοστά επιβίωσης των ασθενών. «Συλλογικά, αυτά τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι η γενετική εξέλιξη κατά την υποτροπή μπορεί να μεταβάλει τα νεοπλασματικά κύτταρα γλοιώματος προς έναν πιο πολλαπλασιαστικό φαινότυπο που συνδέεται με κακή πρόγνωση», κατέληξε η μελέτη.