Αυτοκατανάλωση αυτοφροντίδα: Πώς σχετίζεται με την αυτοεκτίμηση; Η αυτοκατανάλωση είναι η αντίθετη πλευρά της αυτοεκτίμησης και είναι πολύ πιο κοινή από ό, τι πιστεύουμε.
Πολλοί από εμάς κρίνουμε ποιοι είμαστε, τι αξίζουμε, πόσο πολύτιμο είναι το έργο μας. Αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως εσωτερικά, συχνά διατηρούνται μυστικές και ελαχιστοποιούν τα επιτεύγματα. Σε αντίθεση με αυτό το φαινόμενο, με τη σειρά μας μεγεθύνουμε τα σφάλματα.
Κατά συνέπεια, τείνουμε σε υψηλότερο επίπεδο αυτοκατανάλωσης έχοντας την αίσθηση ότι τα πράγματα μπορούν πάντα να γίνουν καλύτερα. Επομένως, η αυτοεκτίμηση μειώνεται. Οι ενέργειες που κάνουμε είναι περιφρονημένες, έχοντας τη σκέψη ότι ο καθένας θα μπορούσε τις πράξει και μάλιστα καλύτερα. Η αυτοεκτίμηση, γενικά, είναι η ικανότητα που πρέπει να εκτιμήσουμε. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση μας κάνει πιο ανοιχτούς σε κριτική από άλλους, αυξάνοντας την πιθανότητα να την πάρουμε ακόμη και ως απόλυτη αλήθεια. Τότε αρχίζει να αναπτύσσεται ο «εσωτερικός δικτάτορας» της αυτοκαταστροφής : ελαχιστοποιούμε τα επιτεύγματα, αυξάνουμε την αντίληψη των λαθών, νιώθουμε ντροπή για αυτά και ούτω καθεξής.
Η φωνή του «εσωτερικού δικτάτορα» μπορεί να είναι τόσο δυνατή που μπορεί να παραλύσει τη δράση μας με βάση την αξία . Εάν διακόψουμε δραστηριότητες που θεωρούμε πολύτιμες, θα πέσουμε στην παγίδα της εμπειρίας μας (οι κρίσεις από άλλους από την πρώιμη παιδική μας ηλικία, εκτός από τις κρίσεις αυτή τη στιγμή). Με άλλα λόγια, θα βασίσουμε τη ζωή μας στην προσπάθεια να μην αποτύχουμε. Ακούγοντας αυτόν τον εσωτερικό διάλογο και πιστεύοντας ότι είναι απόλυτη αλήθεια μπορεί να είναι απογοητευτικό όταν πρόκειται για την επίτευξη στόχων. Πολλές φορές, ο νους θα μας πει ότι δεν είμαστε ικανοί. Η προσπάθεια εξάλειψης του «εσωτερικού δικτάτορα» είναι σαν να εξαλείφουμε τα ζιζάνια σε λουλούδια. Μπορούμε να τα ξεριζώσουμε, αλλά θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν.