Καρδιαγγειακά

Οι παραλλαγές του CYP2C9 συνδέονται με φλεβοθρόμβωση

Οι παραλλαγές του CYP2C9 συνδέονται με φλεβοθρόμβωση
Για ηλικιωμένους ασθενείς που λαμβάνουν ανταγωνιστές βιταμίνης Κ για προφύλαξη από φλεβική θρομβοεμβολή (VTE), οι παραλλαγές του ενζύμου CYP2C9 σχετίζονται με κλινικό συμβάντα, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Thrombosis and Haemostasis . Η VTE, η οποία περιλαμβάνει την πνευμονική εμβολή και την εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση, είναι η τρίτη […]

Για ηλικιωμένους ασθενείς που λαμβάνουν ανταγωνιστές βιταμίνης Κ για προφύλαξη από φλεβική θρομβοεμβολή (VTE), οι παραλλαγές του ενζύμου CYP2C9 σχετίζονται με κλινικό συμβάντα, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Thrombosis and Haemostasis .

Η VTE, η οποία περιλαμβάνει την πνευμονική εμβολή και την εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση, είναι η τρίτη πιο συχνή αιτία θανάτου καρδιαγγειακής αιτιολογίας μετά από την καρδιακή προσβολή και το εγκεφαλικό επεισόδιο. Για την πρόληψή της σε ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο, οι γιατροί συστήνουν αντιπηκτική θεραπεία για χρονικό διάστημα που εξαρτάται από τη σχέση μεταξύ του κινδύνου υποτροπής της φλεβικής θρομβοεμβολής και του κινδύνου αιμορραγίας. Σημειώνεται ότι ο κίνδυνος υποτροπής της θρόμβωσης είναι έως και 10% κατά το πρώτο έτος, εάν διακοπεί η αντιπηκτική θεραπεία.

Ο Michael Nagler, από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βέρνης στην Ελβετία, και συνεργάτες εξέτασαν τη συσχέτιση μεταξύ των παραλλαγών των γονιδίων των ενζύμων CYP2C9 / VKORC1 (το CYP2C9 είναι ένα σημαντικό ένζυμο του κυτοχρώματος P450 με καίριο ρόλο στην οξείδωση τόσο των ξενοβιοτικών όσο και των ενδογενών ενώσεων, ενώ το  ανθρώπινο γονίδιο VKORC1 κωδικοποιεί το ένζυμο εποξείδιο σύμπλοκου αναγωγάσης βιταμίνης Κ) και των μακροπρόθεσμων κλινικών αποτελεσμάτων μεταξύ 774 ηλικιωμένων ασθενών που έλαβαν ανταγωνιστές βιταμίνης Κ για VTE. Συνολικά, το 78% των ασθενών είχαν παραλλαγή (μετάλλαξη) στο CYP2C9 ή VKORC1 .

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το 43,2% των ασθενών είχαν οποιοδήποτε κλινικό συμβάν, το 15,4% απεβίωσε, το 12,9 και το 21,6% είχαν μείζονα και μη-μείζονα αιμορραγία, αντίστοιχα, και το 12,9% είχαν υποτροπιάζουσα VTE. Μετά την προσαρμογή υπήρξε συσχέτιση για το CYP2C9 (λόγος σχετικού κινδύνου = 1,34, 95% διάστημα εμπιστοσύνης = 1,08 έως 1,66), θάνατος (αναλογία σχετικού κινδύνου = 1,74, διάστημα εμπιστοσύνης 95% = 1,19 έως 2,52) και κλινικά σημαντική μη αιμορραγία (αναλογία σχετικού κινδύνου = 1,39 , 95% διάστημα εμπιστοσύνης = 1,02 έως 1,89), αλλά όχι με μείζονα αιμορραγία (αναλογία σχετικού κινδύνου = 1,03, 95% διάστημα εμπιστοσύνης = 0,69 έως 1,55) ή υποτροπιάζουσα VTE (ποσοστό υποτροπής = 0,95, 95% διάστημα εμπιστοσύνης = 0,62-1,44 ).

Η ελαφρώς χαμηλότερη ποιότητα αντιπηκτικότητας παρατηρήθηκε σε ασθενείς με γενετικές παραλλαγές. “Το CYP2C9 σχετίζεται με τη μακροχρόνια συνολική θνησιμότητα και τη μη μείζονα αιμορραγία”, γράφουν οι συγγραφείς. “Ενώ οι γενετικές παραλλαγές σχετίζονταν με μια ελαφρώς χαμηλότερη ποιότητα αντιπηκτικού αποτελέσματος, δεν υπήρχε σχέση μεταξύ των γενετικών παραλλαγών και της μείζονος αιμορραγίας ή της υποτροπής VTE.”