Της Νικολέτας Ντάμπου
Ο ΕΟΠΥΥ με την τροποποίηση της με αριθ. πρωτ. ΕΑΛΕ/Γ.Π. 89005/23-12-2019 υπουργικής απόφασης, «Επιτρεπόμενα όρια δαπανών του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) έτους 2019, για παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας από συμβεβλημένους ιδιώτες παρόχους και για την παροχή ιατροτεχνολογικών προϊόντων και συμπληρωμάτων ειδικής διατροφής από συμβεβλημένους κατασκευαστές, εισαγωγείς, διανομείς/προμηθευτές» (Β’ 4870), συνεχίζει την λανθασμένη τακτική του να αναμορφώνει τον προϋπολογισμό του και τις δαπάνες που αφορούν στα διαγνωστικά έξι μήνες μετά την λήξη του οικονομικού έτους και αφού έχουν υπολογιστεί οι δαπάνες τις κάθε κατηγορίας . Όλοι αντιλαμβάνονται ότι με αυτόν τον τρόπο εάν κάποιος θέλει να ευνοήσει μία κατηγορία παρόχων μπορεί να το πράξει αδικώντας κάποιες άλλες κατηγορίες . Γι’ αυτόν τον λόγο παρουσιάζεται το φαινόμενο κάποιες κατηγορίες παρόχων να έχουν μηδενικό ή ελάχιστο clawback και κάποιες άλλες υπερβολικά υψηλό . Οποιοσδήποτε πάροχος που πληρώνει υψηλότερο clawback από όσο περίμενε, μπορεί να προσφύγει στην δικαιοσύνη και να δικαιωθεί . Γιατί , εάν για παράδειγμα μία κατηγορία είχε 20 εκατομμύρια ευρώ και το clawback θα ήταν 10% , όταν το ποσό αυτό μειωθεί από τα 20 εκατομμύρια ευρώ σε 18 εκατομμύρια ευρώ , τότε το clawback μπορεί να αυξηθεί επιπλέον 10% και συνολικά να φτάσει στο 20% .
Δεν μπορεί κανένας να καταλάβει τον λόγο γιατί ο ΕΟΠΥΥ μετά από τόσα χρόνια που υπάρχει το clawback δεν καταφέρνει να φανεί αξιόπιστος δημιουργώντας κακές εντυπώσεις και προσφυγές στην δικαιοσύνη . Τελευταίο, αναφέρουμε ότι ο ΕΟΠΥΥ επιβάλλει το clawback σε παρόχους που δεν πρέπει λέγοντας ότι το κάνει επειδή δεν μπορεί να βρει τους πραγματικούς .