Η ηλικία και το φύλο των δωρητών αίματος δεν επηρεάζουν την επιβίωση του μεταγγιζόμενου και δεν πρέπει να εξετάζονται στη διαχείριση του αίματος, σύμφωνα με μια ερευνητική εργασία που δημοσιεύθηκε στο JAMA Internal Medicine.
Η μετάγγιση προϊόντων αίματος είναι μια αναγκαία, σωτήρια επέμβαση. Περισσότεροι από 85 εκατομμύρια μονάδες ερυθρών αιμοσφαιρίων συλλέγονται και μεταγγίζονται κάθε χρόνο παγκοσμίως. Μια πρόσφατη καναδική μελέτη παρατήρησης έδειξε ότι το αίμα από τους νέους αιμοδότες και από γυναίκες αιμοδότες προσέδιδε αυξημένο κίνδυνο θανάτου των μεταγγιζόμενων – ένα εύρημα που, αν επιβεβαιωνόταν, θα είχε άμεσες συνέπειες για την ιατρική πρακτική.
Μια ξεχωριστή ομάδα σκανδιναβών ερευνητών προσπάθησαν να αναπαράγουν αυτά τα ευρήματα, εκτελώντας μια αναδρομική μελέτη χρησιμοποιώντας παρόμοιες αλλά πιο λεπτολογικές στατιστικές μεθόδους. Ο Gustaf Edgren, MD, PhD, του τμήματος ιατρικής επιδημιολογίας και βιοστατιστικής, Ινστιτούτου Καρολίνσκα, στη Στοκχόλμη, και οι συνεργάτες του ανέλυσαν στοιχεία για 968.264 ασθενείς σε διάστημα 10 ετών από βάσεις δεδομένων μετάγγισης στη Σουηδία και στη Δανία.
Στην αρχική, μη προσαρμοσμένη ανάλυση, τα δύο ακρώτατα σε ηλικία (νέοι και ηλικιωμένοι) και οι γυναίκες δότες συνδέθηκαν με μειωμένη επιβίωση στους μεταγγιζόμενους. Ωστόσο, η εν λόγω σχέση εξαφανίστηκε όταν προσαρμόσθηκε ως προς τον συνολικό αριθμό των μεταγγίσεων που έλαβε κάθε ασθενής (δείκτης της σοβαρότητας της νόσου του).
Η αναλογία κινδύνου ανά μετάγγιση από δότη νεότερο των 20 ετών ήταν 0,98, και η αναλογία κινδύνου ανά μετάγγιση από ένα θήλυ δότη ήταν 0,99. «Κατά τη μελέτη των μεταγγίσεων…, [η] υποκείμενη βαρύτητα της νόσου … μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση στη συσχέτιση. Ωστόσο, με σχολαστική προσαρμογή για τον συνολικό αριθμό των μεταγγίσεων, θα πρέπει να είναι δυνατό να αποκλεισθεί η επίδραση αυτού του συγχυτικού παράγοντα της σοβαρότητας της νόσου του ασθενούς εξ ολοκλήρου,»σημείωσαν οι συγγραφείς.
«Πιστεύουμε ότι, αντί να αντανακλούν πραγματικές βιολογικές επιδράσεις, τα αποτελέσματα της καναδικής μελέτης μπορούν να εξηγηθούν με την υπολειπόμενη συγχυτική δράση (δηλαδή, ότι οι παρατηρήσεις προέκυψαν από την ελλιπή προσαρμογή ρύθμιση για τον αριθμό των μεταγγίσεων),» δήλωσαν ο Edgren και οι συνεργάτες του. «Επιπλέον, πιστεύουμε ότι τα στοιχεία αυτά ενισχύουν τη σημασία της μεγάλης προσοχής στην αξιολόγηση επιδημιολογικών αναλύσεων στον τομέα αυτό, με δεδομένες τις τεράστιες κλινικές και υλικοτεχνικές συνέπειες των ψευδώς θετικών ευρημάτων», πρόσθεσαν.