Οι ψυχιατρικές διαταραχές δεν αυξάνουν τον κίνδυνο της νόσου Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας. Ωστόσο, ο επιπολασμός των διαγνωσμένων ψυχιατρικών νοσημάτων αυξήθηκε πριν από τη διάγνωση της νόσου Αλτσχάιμερ, η οποία μπορεί να οφείλεται σε πρόδρομα συμπτώματα της νόσου Αλτσχάιμερ. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στην επιστημονική ιατρική επιθεώρηση European Psychiatry.
Η μελέτη διεξήχθη από την ερευνητική ομάδα MEDALZ-2005 η οποία περιέλαβε όλες τους κατοίκους της Φινλανδίας με κλινικά επαληθευμένη νόσο Αλτσχάιμερ στο τέλος του 2005 και ομάδα ελέγχου προσαρμοσμένη ανά ηλικία, φύλο και περιοχή κατοικίας (Ν ζευγών ασθενών-μαρτύρων = 27.948). Το ιστορικό των ψυχιατρικών διαταραχών από το 1972 και εξής αντλήθηκε από το εξήχθη από το Μητρώο Νοσοκομειακών Εξιτηρίων της Φινλανδία, ενώ ελήφθησαν υπόψη χρόνιες διαταραχές καθώς και η κατάχρηση ουσιών.
Συνολικά 6,9% (n = 1932) των περιπτώσεων νόσου Αλτσχάιμερ και 6.4% (n = 1784) των ατόμων της ομάδας ελέγχου είχαν ιστορικό οποιασδήποτε ψυχικής και συμπεριφορικής διαταραχής. To ιστορικό διαταραχής της διάθεσης, όπως η κατάθλιψη, ή οποιασδήποτε ψυχιατρικής διαταραχής συσχετίσθηκε με αυξημένο κίνδυνο νόσου Αλτσχάιμερ όταν ελήφθησαν υπόψη οι ψυχιατρικές διαταραχές που σημειώθηκαν τουλάχιστον πέντε έτη πριν από τη διάγνωση της νόσου Αλτσχάιμερ.
Ωστόσο, οι συσχετίσεις εξαφανίστηκαν όταν αυτό το παράθυρο χρόνου επεκτάθηκε σε 10 χρόνια. Η εκθετική αύξηση του επιπολασμού των ψυχιατρικών διαταραχών πριν από τη διάγνωση σημαίνει ότι κάποιες από αυτές τις ψυχιατρικές διαταραχές μπορεί στην πραγματικότητα να ήταν πρόδρομα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ. Αυτό υπογραμμίζει τη σημασία της σωστής διαφορικής διάγνωσης της νόσου Αλτσχάιμερ. Επιπλέον, τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σημασία της χρήσης ενός κατάλληλου χρονικού παραθύρου κατά την εκτίμηση των παραγόντων κινδύνου των νευροεκφυλιστικών νόσων με μεγάλο χρονικό διάστημα εξέλιξης έως την διαγνωστική εκδήλωση της νόσου. Διαφορετικά, οι θεωρούμενοι «παράγοντες κινδύνου» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι εκδηλώσεις της νευροεκφυλιστικής νόσου.
Θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι, αν και οι ψυχιατρικές διαταραχές που διαγνώστηκαν 10-40 έτη πριν από τη νόσο Αλτσχάιμερ χωρίς να σχετίζονταν με υψηλότερο κίνδυνο άνοιας, το προσδόκιμο ζωής των ατόμων με ψυχικές διαταραχές ήταν μικρότερο από του γενικού πληθυσμού, και εξακολουθεί να μειώνεται. Έτσι, αυτά τα άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές που έζησαν αρκετό καιρό για να αναπτύξουν τη νόσο Αλτσχάιμερ αποτελούσαν ένα επιλεγμένο δείγμα των ατόμων με ψυχικές διαταραχές.