Ασθενείς με αυθόρμητη ρήξη των στεφανιαίων αρτηριών (SCAD) και με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (ACS) έχουν σημαντικά καλύτερο ποσοστό επιβίωσης μακράς διάρκειας από ό, τι οι ασθενείς με ACS άλλων αιτιολογιών, ανέφερε ο Rahul Potluri, MD, στην ετήσια συνάντηση του Αμερικανικού Κολεγίου καρδιολογίας, στην Ουάσιγκτον.
Η SCAD είναι μια ρήξη του τοιχώματος μίας στεφανιαίας αρτηρίας που δεν σχετίζεται με αθηροσκληρωτική καρδιακή νόσο, τραύμα, ή ιατρογενή αίτια. Πιστεύεται ότι προκύπτει από μια ρήξη του έσω χιτώνος, με επακόλουθη συσσώρευση του αίματος σε έναν ψευδή αυλό.
Σε μία αναδρομική μελέτη κοόρτης 182 ασθενών στη Μεγάλη Βρετανία με SCAD ως αιτία ACS και 32.981 άτομα ως ομάδα ελέγχου με ACS χωρίς SCAD, το 15-ετές ποσοστό θνησιμότητας από κάθε αίτιο ήταν 10,4% στην ομάδα SCAD έναντι 32,1% στην ομάδα ελέγχω.
Αν και η SCAD περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1931, οι μισές από τις περίπου 1.500 περιπτώσεις που έχουν αναφερθεί στην ιατρική βιβλιογραφία έχουν δημοσιευθεί κατά τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή τη σειρά των 182 ασθενών SCAD με δεδομένα 15 ετών είναι μοναδική στη διάρκειά της, είπε ο Δρ Potluri από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα, Έντμοντον, και το Πανεπιστήμιο Aston στο Birmingham της Αγγλίας .
Για δεκαετίες η SCAD θεωρείτο σπάνια, με εκτιμώμενο επιπολασμό 0,1% -0,5% μεταξύ των ασθενών που παρουσιάζουν ACS. Αλλά με την αυξημένη χρήση της υψηλής ευκρίνειας ενδοστεφανιαίας απεικόνισης και με την αυξανόμενη ευαισθητοποίηση των ιατρών, πιο πρόσφατες αναφορές δείχνουν ότι η SCAD αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το 2% -4% του συνόλου των περιπτώσεων ACS. Επιπλέον, μεταξύ των γυναικών με ACS πριν από την ηλικία των 50, ο επιπολασμός της SCAD τώρα πιστεύεται ότι είναι 20% -40%, σημείωσε ο Δρ Potluri.
Σε μια πολυπαραγοντική λογαριθμιστική ανάλυση παλινδρόμησης προσαρμοσμένη για την ηλικία, το φύλο, την εθνικότητα, και συνυπάρχουσες συνθήκες, η πιθανότητα θανάτου εντός 5 ετών ήταν 89% μεγαλύτερη στην ομάδα μη-SCAD. «Η συντηρητική θεραπεία φαίνεται να είναι ασφαλής στον πληθυσμό των ασθενών SCAD», είπε ο Potluri. Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης, τα άτομα της ομάδας μη-SCAD ACS ήταν 4,1-φορές περισσότερο πιθανό να έχουν ένα άλλο ACS και 32% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με καρδιακή ανεπάρκεια.
Δεν είναι εντελώς απροσδόκητο ότι οι ασθενείς με SCAD έχουν καλύτερη μακροπρόθεσμη πρόγνωση από ό, τι τα άτομα με ACS χωρίς SCAD, δήλωσε ο Δρ Potluri. Οι ασθενείς με SCAD τείνουν να είναι σημαντικά νεότεροι: στη σειρά του Δρ Potluri, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν χαμηλότερος των 52 ετών σε σχέση με τα 66 έτη της ομάδας ελέγχου. Επιπλέον είχαν χαμηλότερα επίπεδα παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου, και εξ ορισμού ήταν ελεύθερα καρδιοπαθειών. Αλλά η SCAD εμφανίζεται συχνά σε συνδυασμό με ινωμυϊκή δυσπλασία, και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία αυτού του συνδυασμού δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς.