Η παρουσία πολλαπλών παραλλαγών (μεταλλάξεων) στο ένζυμο LRRK2 σχετίζεται με νεαρή ηλικία κατά την έναρξη (AAO) της νόσου του Πάρκινσον (PD), σύμφωνα με εργασία που που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό JAMA Neurology.
Οι μεταλλάξεις στο γονίδιο LRRK2 είναι η πιο συχνά αναφερθείσα μονογενής αιτία της PD και είναι κοινές τόσο στην πρώιμη όσο και στην καθυστερημένη έναρξη της νόσου. Εμφανίζονται τόσο σε οικογενείς όσο και σποραδικούς ασθενείς με PD με μεγάλη ποικιλία κλινικών και παθολογικών χαρακτηριστικών και μεταβλητή συχνότητα ανάλογα με την εθνοτική καταγωγή. Μεταξύ αυτών των μεταλλάξεων, η υποκατάσταση γλυκίνης προς σερίνη (G2019S), που εντοπίζεται στην περιοχή πρωτεϊνικής κινάσης που κωδικοποιείται από το εξόνιο 41, είναι η πιο συνηθισμένη και αντιπροσωπεύει το 1% των σποραδικών και 4% των οικογενών περιστατικών.
Ο Bin Xiao, MD, Ph.D., από το Εθνικό Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης στη Σιγκαπούρη, και οι συνεργάτες του κατέγραψαν 1.284 ασθενείς με PD και μελέτησαν τις παραλλαγές του LRRK2 S1647T, R1628P και G2385R. Οι παραλλαγές γονοτυπώθηκαν με την αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης σε πραγματικό χρόνο TaqMan. Το 10% των αποτελεσμάτων ελέγχθηκαν για σφάλματα χρησιμοποιώντας αλληλούχιση κατά Sanger. Συγκρίθηκε η AAO των φορέων και μη φορέων των παραλλαγών LRRK2. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο μέσος όρος AAO ήταν 62,3 χρόνια μεταξύ όλων των ασθενών με PD, με τις γυναίκες να αναπτύσσουν PD αργότερα από τους άνδρες (63,3 έναντι 61,6 έτη).
Συνολικά, 789 συμμετέχοντες έφεραν τουλάχιστον μία από τις παραλλαγές κινδύνου S1647T, R1628P και G2385R και 495 όχι. Ο μέσος όρος AAO ήταν 62,5 έτη μεταξύ των συμμετεχόντων χωρίς παραλλαγές, έναντι 62,3 ετών (95% διάστημα εμπιστοσύνης, -1,35 έως -1,18) για τους συμμετέχοντες με μία παραλλαγή κινδύνου , 61,3 έτη (95%, διάστημα εμπιστοσύνης -0,7 έως 3,15) δύο παραλλαγές κινδύνου και 52,6 έτη (95% διάστημα εμπιστοσύνης, 3,29 έως 16,51) για εκείνους με τις τρεις παραλλαγές κινδύνου.
Μετά την προσαρμογή για πολλαπλές παραμέτρους, η διαφορά μεταξύ των φορέων με τις τρεις παραλλαγές και των μη φορέων παρέμεινε σημαντική. “Αυτές οι παραλλαγές κωδικοποίησης μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη PD μέσω διακεκριμένων μηχανισμών και να μειώσουν επιπλέον την AAO του PD”, γράφουν οι συγγραφείς. “Τα δεδομένα μας δείχνουν ότι οι αυξήσεις του γενετικού φορτίου των παραλλαγών LRRK2 μπορεί να συσχετιστούν με ένα ΑΑΟ της PD νωρίτερα”.