Επιστήμονες έχουν λύσει ένα μυστήριο που θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει στην ανάπτυξη προηγμένων θεραπειών για μία από τις πλέον θανατηφόρες ασθένειες στον κόσμο, η οποία επηρεάζει έως και 2 δισεκατομμύρια άτομα. Η έρευνα που διεξάγεται από το Πανεπιστήμιο του Sussex και την Πολωνική Ακαδημία Επιστημών εντόπισε δύο βασικές πρωτεΐνες που επιτρέπουν στο Mycobacterium tuberculosis , τον αιτιολογικό παράγοντα της φυματίωσης (ΤΒ), να «διαλάθουν» στο εσωτερικό των κυττάρων που έχουν στόχο να αντιμετωπίσουν αυτά τα μικρόβια.
Περισσότεροι από 10,6 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο νόσησαν και 1,7 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους από φυματίωση το προηγούμενο έτος, ενώ το ένα τέταρτο του πληθυσμού παγκοσμίως μπορεί να έχει λανθάνουσα φυματίωση, η οποία δυνητικά θα εξελιχθεί σε ενεργό φυματίωση σε έναν στους δέκα, χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες αργότερα. Η φυματίωση είναι εξαιρετικά δύσκολη να αντιμετωπιστεί με τις τρέχουσες φαρμακευτικές αγωγές, οι οποίες συχνά έχουν παρενέργειες για τους ασθενείς, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας μυϊκής μάζας και απώλειας της όρασης.
Προηγουμένως, η ομάδα του καθηγητή Doherty στο Πανεπιστήμιο του Sussex ανακάλυψε ότι το DNA των μυκοβακτηριδίων επιδιορθώνει ελλείμματα χρησιμοποιώντας ένα σύμπλοκο ένζυμο που ονομάζεται λιγκάση D (LigD). Η τελευταία μελέτη διαπιστώνει ότι μια στενά συνδεδεμένη πρωτεΐνη που ονομάζεται λιγκάση C (LigC), της οποίας η λειτουργία ήταν ασαφής μέχρι τώρα, συνδυάζεται με άλλες πρωτεΐνες επισκευής για να καθορίσει τις κατεστραμμένες βάσεις του DNA στα μυκοβακτηριακά γονιδιώματα, που προκαλούνται από την επίθεση των ελευθέρων ριζών οξυγόνου. Η διαγραφή της LigC μειώνει την ικανότητα των μυκοβακτηριδίων να επισκευάσουν και να επιβιώσουν των οξειδωτικών βλαβών στο DNA.
Διαγραφή τόσο της LigC όσο και LigD μείωσε το ποσοστό επιβίωσης τους ακόμη περισσότερο, γεγονός που υποδηλώνει ότι αναστολή αυτών των μηχανισμών επιδιόρθωσης θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη νέων αντι-μικροβιακών στρατηγικών. Ο Καθ Aidan Doherty ελπίζει αυτή η ανακάλυψη θα βοηθήσει στο σχεδιασμό νέων αντιβιοτικών που θα μπορούσαν να στοχεύσουν τα μυκοβακτηρίδια, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της λανθάνουσας φάσης τους. Και πρόσθεσε: «τα μυκοβακτηρίδια είναι εξαιρετικά ανθεκτικά και μπορούν να παραμείνουν αδρανή για πολλά χρόνια μέσα στα κύτταρα όταν αυτά είναι εκτεθειμένα σε σημαντικά επίπεδα ελευθέρων ριζών, όπως φυσιολογικά προβλέπεται για την αντιμετώπιση “εισβολέων”.
Ωστόσο, αυτά τα βακτήρια επιβιώνουν χρησιμοποιώντας πολύπλοκους μηχανισμούς επιδιόρθωσης που προστατεύουν τα γονιδιώματα τους από αυτές τις επιθέσεις. Έχουμε δείξει ότι με την απαλειφή των LigC και D από τα μυκοβακτηρίδια, γίνονται πιο ευαίσθητα στην οξειδωτική βλάβη. Με την περαιτέρω διερεύνηση αυτών των προστατευτικών μηχανισμών, υπάρχει η ελπίδα ότι η έρευνα αυτή θα ανοίξει το δρόμο για την ανάπτυξη νέων φαρμάκων με στόχο μεγαλύτερη επιτυχία έναντι των μυκοβακτηριδίων».