Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα στην ιατρική επιθεώρηση Mayo Clinic Proceedings επιβεβαιώνει ότι η νόσος Πάρκινσον μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο μελανώματος. Οι ερευνητές επίσης δείχνουν ότι η συσχέτιση είναι αμφίδρομη, με το μελάνωμα ενδεχομένως να μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο της νόσου Πάρκινσον.
Η νόσος Πάρκινσον είναι μια νευροεκφυλιστική νόσος που επηρεάζει περίπου 1 εκατομμύριο άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ παράλληλα 80.000 νέες διαγνώσεις μελανώματος καταμετρώνται εκεί κάθε χρόνο.
Μελέτες που πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες δείχνουν κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο νοσημάτων. Ο επιπολασμός του μελανώματος εμφανίζεται να είναι υψηλότερος σε ασθενείς με νόσο Πάρκινσον από ό,τι στο γενικό πληθυσμό. Αν και η συσχέτιση είχε θεωρηθεί σαφής, υπήρξε διχογνωμία σχετικά με τους λόγους στους οποίους θα πρέπει να βασίζεται αυτή την αλληλεπίδραση.
Πρόσφατα, ερευνητές από την Κλινική Mayo έθεσαν ως στόχο να διερευνήσουν τη σχέση μεταξύ της νόσου Πάρκινσον και του μελανώματος με περισσότερες λεπτομέρειες. Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε δεδομένα από τη βάση δεδομένων ιατρικών αρχείων του Rochester, συγκεντρώνοντας όλες τις επιβεβαιωμένες από νευρολόγο περιπτώσεις νόσου Πάρκινσον στην Olmsted County, Μινεσότα, από τον Ιανουάριο του 1976 έως και τον Δεκέμβριο του 2013. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα 974 άτομα έλαβαν διάγνωση νόσου Πάρκινσον και εκτιμήθηκε σε αυτά η συχνότητα του μελανώματος σε σύγκριση με ομάδα ελέγχου 2.922 ατόμων χωρίς Πάρκινσον. Στη συνέχεια, η ομάδα προσδιόρισε 1.544 περιπτώσεις μελανώματος κατά την ίδια χρονική περίοδο για να καθορίσει τον κίνδυνο εμφάνισης Πάρκινσον στην τριακονταπενταετία σε σύγκριση με 1.544 άτομα χωρίς μελάνωμα.
Η ανάλυση έδειξε ότι τα άτομα με νόσο Πάρκινσον είχαν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να έχουν ιστορικό μελανώματος. Επιπλέον, τα άτομα με μελάνωμα είχαν τέσσερις φορές τον κίνδυνο ανάπτυξης Πάρκινσον. Η μελέτη επιβεβαιώνει όχι μόνο τις σχέσεις μεταξύ των όρων, αλλά υποστηρίζει, επίσης, κατά τη λεβοντόπα είναι η αιτία, όπως κάνουν μερικές από τις άλλες πιο πρόσφατες μελέτες για τη διερεύνηση αυτού του φαινομένου.
Οι λόγοι πίσω από τη σχέση δεν είναι σαφείς. Οι συγγραφείς απέκλεισαν να ευθύνονται γι’αυτό φάρμακα και πιστεύουν ότι οι αιτιώδεις παράγοντες θα μπορούσαν ενδεχομένως να περιλαμβάνουν γενετικά, περιβαλλοντικά, ή ανοσιακά αίτια. Η πρώτη συγγραφέας Δρ Lauren Dalvin, λέει, «η έρευνα μέλλον θα πρέπει να επικεντρωθεί στον εντοπισμό κοινών γονιδίων, ανοσολογικών αντιδράσεων, και περιβαλλοντικών εκθέσεων που να μπορούν να συνδέσουν αυτές τις δύο ασθένειες».