Μια μελέτη σχεδόν 130 κοριτσιών και νεαρών γυναικών προτείνει ότι η διάσειση συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο δύο ή περισσότερων μη φυσιολογικών αιμορραγιών, σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από JAMA Pediatrics . Η εγκεφαλική διάσειση συνιστά παροδική λειτουργκή διαταραχή του εγκεφάλου, χωρίς βλάβη των εγκεφαλικών κυττάρων, που προκαλείται από τραυματισμό της κεφαλής. Χαρακτηρίζεται από άμεση απώλεια της συνείδησης (που διαρκεί από κάποια δευτερόλεπτα μέχρι το πολύ 1 ώρα) και αμνησία μετά το ατύχημα για μια χρονική περίοδο που ποικίλλει σε διάρκεια. Όταν ο ασθενής αρχίζει να ανακτά τις αισθήσεις του διέρχεται ενός παροδικού συγχυτικού σταδίου. Αργότερα, εμφανίζονται μετατραυματικές διαταραχές οι οποίες μπορεί να διαρκέσουν από λίγες ημέρες μέχρι και μερικούς μήνες.
Η μελέτη από τον Anthony P. Kontos, Ph.D., του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ και τους συνεργάτες του περιέλαβαν έφηβες και νέες γυναίκες (ηλικίας 12 έως 21 ετών) με διάσειση σχετιζόμενη με άθλημα με ή μια μη κεφαλικό ορθοπεδικό τραυματισμό για σύγκριση. Οι συμμετέχουσες παρακολουθήθηκαν μέχρι 120 ημέρες μετά τον τραυματισμό και αξιολογήθηκε η έμμηνορρυσία τους.
Η έρευνα απέδωσε απαντήσεις περί 487 εμμηνορρυσιών σε 128 ασθενείς (με μέση ηλικία περίπου 16 ετών). Οι συγγραφείς αναφέρουν ότι 57 από τις 128 ασθενείς (44,5%) είχαν τουλάχιστον μία ανώμαλη αιμορραγία κατά την διάρκεια της μελέτης, χωρίς διαφορά μεταξύ των ομάδων τραυματισμού.
Μεταξύ των 68 ασθενών με διάσειση, 16 (23,5%) είχαν δύο ή περισσοτέρων μη φυσιολογικές εμμηνορυσίες κατά τη διάρκεια της μελέτης σε σύγκριση με 3 από τις 60 ασθενείς (5%) με ορθοπεδικό τραυματισμό, σύμφωνα με τα αποτελέσματα.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι πιο ήπιες μορφές εγκεφαλικού τραυματισμού, όπως η διάσειση, μπορεί να επηρεάσουν δυσμενώς τη λειτουργία του άξονα υποθαλάμου-υπόφυσης-ωοθηκών και επομένως και της εμμήνου ρύσεως μέσω ενός αριθμού προτεινόμενων μηχανισμών που οδηγούν σε διαταραγμένη έκκριση γοναδοτροπινών, σύμφωνα με το άρθρο.
Οι συγγραφείς αναγνωρίζουν στους περιορισμούς της μελέτης ότι οι εμμηνορυσίες ήταν αυτο-αναφερόμενες και όχι αντικειμενικά εκτιμημένες. Οι συγγραφείς, επίσης, δεν μπορούσαν να λάβουν υπόψιν τους άλλους παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την εμμηνορυσία, πχ διαταραχές πηκτικότητας του αίματος ή της θυρεοειδικής λειτουργίας.
«Συνιστούμε την παρακολούθηση της εμμηνορρυσίας μετά από διάσειση…. Μεγαλύτερες μελέτες με ορμονική αξιολόγηση και μακροπρόθεσμη παρακολούθηση είναι απαραίτητες για την καλύτερη κατανόηση της επίδρασης της διάσεισης στον άξονα υποθαλάμου-υπόφυσης-ωοθηκών και τις πιθανές συνέπειες για την έμμηνη ρύση, την παραγωγή οιστρογόνων και τυχούσες εμμένουσες μεταβολές» καταλήγει το άρθρο.