Οι γενετικές παραλλαγές που συνδέονται με υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΒΜΙ) σχετίζονται με χαμηλότερο κίνδυνο της νόσου Πάρκινσον, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από τον Nicholas Wood και τους συνεργάτες του από το University College London, UK, στο PLoS Medicine .
Η νόσος Πάρκινσον είναι η δεύτερη πιο κοινή νευροεκφυλιστική νόσος παγκοσμίως. Η επιβάρυνση του πληθυσμού αυξάνεται με την νόσο Πάρκινσον, και δεν υπάρχει ουσιαστική θεραπεία. Ένα ευρύ φάσμα πιθανών παραγόντων κινδύνου για τη νόσο Πάρκινσον έχει περιγραφεί, κυρίως σε μελέτες παρατήρησης. Ο ρόλος του ΒΜΙ για τον κίνδυνο εμφάνισης νόσου Πάρκινσον είναι ασαφής, με μελέτες παρατήρησης να παρέχουν αντικρουόμενα αποτελέσματα. Μία μετα-ανάλυση των σχετικών εργασιών έδειξε σημαντικά χαμηλότερο ΒΜΙ σε ασθενείς με νόσο Πάρκινσον σε σύγκριση με μάρτυρες.
Στην τρέχουσα εργασία οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μία μεντελιανή προσέγγιση τυχαιοποίησης για να εξετάσουν εάν γενετικές παραλλαγές που συνδέονται με υψηλότερο ΒΜΙ σχετίζονται επίσης με τον κίνδυνο της νόσου Πάρκινσον. Οι συσχετίσεις μεταξύ των γενετικών παραλλαγών και του ΒΜΙ ελήφθησαν από δεδομένα της κοινοπραξίας GIANT (είναι μια διεθνής συνεργασία που επιδιώκει να προσδιορίσει γενετικούς τόπους που ρυθμίζουν το μέγεθος και σχήμα του ανθρώπινου σώματος, συμπεριλαμβανομένων του ύψους και των δεικτών της παχυσαρκίας – η κοινοπραξία αποτελεί συνεργασία μεταξύ ερευνητών από πολλές διαφορετικές ομάδες, ιδρύματα, χώρες, και μελέτες). Η σχέση μεταξύ των ίδιων γενετικών παραλλαγών και της νόσου Πάρκινσον εξακριβώθηκε από μια πρόσφατη μετα-ανάλυση που περιελάμβανε 13.708 ασθενείς με νόσο Πάρκινσον και 95.282 άτομα στην ομάδα ελέγχου.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι ο γενετικός κίνδυνος που αναμένεται να προσδώσει μια ισόβια έκθεση σε κατά 5 kg/m2 υψηλότερο ΒΜΙ συσχετίστηκε με 18% χαμηλότερο κίνδυνο της νόσου Πάρκινσον (με λόγο ανισότητας [OR] = 0,82 και 95% όρια αξιοπιστίας [CI] = 0,69 – 0,98). Ένας περιορισμός της προσέγγισης είναι ότι τα άτομα που έχουν υψηλότερο ΒΜΙ έχουν υψηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας νωρίτερα, και ως εκ τούτου τα άτομα με χαμηλότερο ΒΜΙ μπορεί να υπερ-αντιπροσωπεύονται μεταξύ των ατόμων που έχουν διαγνωστεί με νόσο Πάρκινσον . Οι συγγραφείς λένε: «Παρά το γεγονός ότι τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι ο υψηλότερος ΒΜΙ είναι δυνητικά προστατευτικός κατά της νόσου Πάρκινσον, οι αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία της αύξησης του ΒΜΙ είναι πιθανό να είναι σημαντικές και θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη».