Ο διάλογος μεταξύ γιατρού και ασθενούς για την θεραπευτική προσέγγιση που θα ακολουθηθεί έχει αναδειχτεί πια παγκοσμίως ως το “κλειδί” για την σωστή συμμόρφωση του θεραπευόμενου. Όπως λένε οι ειδικοί, ο γιατρός γνωρίζει μεν ποιο φάρμακο πρέπει να δώσει στον ασθενή του, αλλά δεν μπορεί να γνωρίζει τους φόβους, τις ιδιαίτερες συνθήκες της καθημερινότητάς του και τα “θέλω” του.
Το παράδειγμα των 6 εκατομμυρίων Ευρωπαίων ασθενών με κολπική μαρμαρυγή που ζουν με μια “αθόρυβη” νόσο, μπορεί να μας δώσει πολλά μαθήματα. Αρκεί να πούμε ότι η μη έγκαιρη διάγνωση και μη σωστή λήψη φαρμάκων οδηγεί σε δεκάδες χιλιάδες εγκεφαλικά επεισόδια. Το πιο σοκαριστικό όλων όμως είναι ότι το 50% των ασθενών που λαμβάνουν θεραπεία για την κολπική μαρμαρυγή, δεν μπορεί να ονοματίσει ή να εξηγήσει από τι υποφέρει..!
Κι όμως! Η τελευταία δεκαετία έφερε σημαντικές αλλαγές στο τοπίο της υγειονομικής περίθαλψης. Οι ασθενείς συμμετέχουν όλο και περισσότερο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σχετικά με την υγεία τους, έχουν πιο συχνά άποψη σχετικά με τη διάγνωση και τη θεραπεία τους και θέλουν να έχουν καλύτερη εικόνα των διαθέσιμων επιλογών τους, αναζητώντας μόνοι τους πληροφορίες σχετικά με την πάθησή τους, τις θεραπείες και τις συνταγογραφούμενες αγωγές, ώστε να μάθουν περισσότερα.
Ταυτόχρονα, οι γιατροί υφίστανται τεράστια χρονική πίεση, αφού δέχονται περισσότερους ασθενείς και διαθέτουν λιγότερο χρόνο από ποτέ, πράγμα που σημαίνει ότι συχνά η επικοινωνία γιατρού–ασθενούς διακόπτεται και παρακωλύεται. Με το τοπίο της υγειονομικής περίθαλψης να αλλάζει και την τεχνολογία να δίνει καλύτερη πρόσβαση στην πληροφόρηση από ποτέ, ο ουσιαστικός αμφίδρομος διάλογος γιατρού–ασθενούς είναι σημαντικότερος από ποτέ.