Άτομα που κληρονομούν γενετικές αλλαγές που μεταβάλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού τους συστήματος διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν λέμφωμα Hodgkin, αναφέρουν σημαντικές νέες μελέτες. Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Ογκολογικών Ερευνών του Λονδίνου (ICR) εντόπισαν έξι νέες γενετικές παραλλαγές που αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης λεμφώματος Hodgkin – ενός από τους συνηθέστερους καρκίνους στους νεαρούς ενήλικες.
Πολλές από τις αλλαγές του DNA φάνηκαν να επηρεάζουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και τρεις είχαν προηγουμένως συνδεθεί με αυτοάνοσες νόσους όπως η πολλαπλή σκλήρυνση, η ρευματοειδής αρθρίτιδα ή ο λύκος. Οι ερευνητές τόνισαν ότι η σύνδεση δεν σημαίνει ότι τα άτομα με αυτοάνοσες νόσους διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για λέμφωμα, αλλά οι μελέτες προσέφεραν σημαντικές γενετικές ενδείξεις για την καλύτερη κατανόηση του λεμφώματος και των αυτοάνοσων ασθενειών.
Μία από τις ανακαλυφθείσες γενετικές παραλλαγές αυξάνει τον κίνδυνο λεμφώματος Hodgkin κατά περισσότερο από το ένα τρίτο και άλλων κατά τουλάχιστον 15% – πληροφορίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέα στοχοθετημένα φάρμακα για τη νόσο. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Nature Communications και χρηματοδοτήθηκε από ένα ευρύ φάσμα οργανισμών όπως το Bloodwise, το Cancer Research UK και το Lymphoma Research Trust.
Οι επιστήμονες στο ICR ανέλυσαν γενετικά δεδομένα από 5.314 περιπτώσεις λεμφώματος Hodgkin και 16.749 μάρτυρες, από τέσσερις διαφορετικές ευρωπαϊκές μελέτες. Η μελέτη είναι η μεγαλύτερη του είδους της για το λέμφωμα Hodgkin. Για τους περισσότερους αασθενείς το λέμφωμα Hodgkin μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς με θεραπείες πρώτης γραμμής – αλλά υπάρχει ανάγκη για νέες θεραπείες για εκείνους για τους οποίους η θεραπεία πρώτης γραμμής απέτυχε.
Οι ερευνητές προσδιόρισαν έξι νέες μονοσήμαντες αλλαγές στο DNA που συνδέονται με την ανάπτυξη λεμφώματος Hodgkin – και πέντε από αυτές επηρεάζουν τον τρόπο που αναπτύσσονται τα Β λεμφοκύτταρα. Το λέμφωμα Hodgkin είναι καρκίνος των Β λεμφοκυττάρων – τα οποία είναι υπεύθυνα για την παραγωγή αντισωμάτων, κομβικών συνιστοσών του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η μελέτη επέδειξε επίσης σαφείς διαφορές στον γενετικό κίνδυνο μεταξύ δύο διαφορετικών υποτύπων λεμφώματος Hodgkin – του οζώδους σκληρυντικού λεμφώματος Ηodgkin (NSHL) και του λεμφώματος Hodgkin μικτής κυτταρικότητας (MCHL). Για παράδειγμα, η μεταβολή μίας βάσης στο DNA κοντά στο γονίδιο LPP αύξησε τον κίνδυνο NSHL κατά 37%, αλλά είχε μικρή επίδραση στον κίνδυνο ανάπτυξης MCHL. Ο καθηγητής Paul Workman, Διευθύνων Σύμβουλος του ICR, στο Λονδίνο, δήλωσε: «Η κατανόηση των γενετικών αλλαγών που υποστηρίζουν την ανάπτυξη του καρκίνου είναι ζωτικής σημασίας για όλες τις πτυχές της προσπάθειάς μας να τον καταπολεμήσουμε. Αυτή η σημαντική νέα μελέτη φωτίζει τις αλλαγές του DNA που μπορούν να συμβάλουν στον κίνδυνο ανάπτυξης ενός λεμφώματος Hodgkin λεμφώματος».