Του Γιώργου Αθανασιάδη
Καρκίνος. Η επάρατος κατά πολλούς νόσος. Η λέξη που φοβόμαστε να βάλουμε στα χείλη μας. Η καταραμένη ασθένεια. Αυτή που σου τσακίζει σώμα και ψυχή. Που σου στερεί το αύριο. Tα όνειρα σου.
Είναι φορές που ακούω συζητήσεις και απορώ. Γιατί φοβόμαστε ως άνθρωποι να πούμε την λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ και χρησιμοποιούμε την λέξη επάρατος; Γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια; Γιατί την κρύβουμε βαθιά μέσα μας και δεν το βροντοφωνάζουμε ώστε να ελαφρύνει η ψυχή μας;
Στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια οι κοινωνίες έχουν αποδεχθεί την λέξη καρκίνος. Είναι στο καθημερινό τους λεξιλόγιο. Δεν αποφεύγουν να την χρησιμοποιήσουν.
Ο καρκίνος σήμερα πια είναι μια ασθένεια που θεραπεύεται. Δεν είμαστε πλέον καταδικασμένοι στον θάνατο. Με τις σύγχρονες θεραπείες η ζωή μπορεί να παραταθεί για αρκετά χρόνια και πολλές φορές να θεραπευτεί πλήρως όπως ακριβώς συνέβη σε μένα τον ίδιο.
Θυμάμαι την σύντομη γνωριμία μου με τον εν λόγω «κύριο». Ιούλιος ήταν του μακρινού πια 1990.Υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στις Ειδικές Δυνάμεις όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι νοσώ από καρκίνο στους λεμφαδένες στην αριστερή πλευρά του λαιμού μου.
Ακολούθησε χειρουργική επέμβαση τοπικά στον λαιμό και αμέσως μετά συγκεκριμένος αριθμός ακτινοθεραπείας.
Έξι μήνες μετά, τον Φλεβάρη του 1991, υποβλήθηκα σε check up όπως μου είχε υποδείξει ο θεράπων γιατρός. Δυστυχώς τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Αποδείχθηκε ότι η αρχική διάγνωση ήταν λανθασμένη.
Ο καρκίνος δεν ήταν τοπικά στους λεμφαδένες, αλλά στον ρινοφάρυγγα.
Το αμέσως επόμενο διάστημα ταξίδεψα στην Αμερική και συγκεκριμένα στην πόλη της Βοστώνης.
Εκεί οι γιατροί ήταν σκληροί.Όταν ρώτησα τις πιθανότητες έχω μου απάντησαν ορθά κοφτά «90% να συμβεί το μοιραίο και 10% να ζήσω».
Θύμωσα, φούντωσα και με θράσος ανταπάντησα Ε,ΚΑΙ;
Δεν πίστευα ότι θα πεθάνω και έβαλα ένα στοίχημα μαζί τους ότι θα τους διαψεύσω.
Σε καμιά περίπτωση δεν σκέφτηκα το χειρότερο σενάριο. Θα ζήσω έλεγα και το εννοούσα κυριολεκτικά.
Στιγμή δεν σκέφτηκα το χειρότερο σενάριο , ποτέ δεν έκανα αρνητικές σκέψεις.
Το πρωί έκανα ακτινοβολίες και το βράδυ έβγαινα για ποτό .
Μια αντίδραση ήταν. Μια κραυγή ελπίδας και θέλησης για ζωή.
Τα πάντα βασίστηκαν στο πάθος μου να ζήσω.
Θα τα καταφέρω είπα και δεν θα τον αφήσω να με νικήσει. Η εγώ η αυτός έλεγα μέσα μου!
Ήρθαν στιγμές που υπέφερα κυριολεκτικά. Που δεν είχα δύναμη να ανέβω λίγα σκαλιά.
Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που δεν μου επέτρεπε να φάω ούτε ένα πιάτο φαγητό.
Τα κατάφερα όμως και έκτοτε δεν με ξαναενόχλησε ποτέ.
Τα κατάφερα χάρη στην δύναμη της ψυχής, στην πίστη, στο χαμόγελο μου, την τύχη και την θετική σκέψη.
Χαμόγελο, θετική σκέψη και αισιοδοξία. Τρείς απλές λέξεις που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην ζωή μας.
Είναι δύσκολο. Το γνωρίζω. Όμως ίσως είναι από τα πιο δυνατά όπλα και όχι τόσο ορατά όπλα που διαθέτουμε για την αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας.
Είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια πέρασαν. Είκοσι εφτά χρόνια γεμάτα εμπειρίες και διδάγματα.
Τα κατάφερα εγώ, μπορείτε και εσείς.