Η έννοια της ευκαιριακής παρορμητικής κατανάλωσης τροφής ως «υπερκατανάλωση τροφής χωρίς αντισταθμιστικές συμπεριφορές» εισήχθη από τον Stunkard το 1959, και αργότερα στη δεκαετία του ενενήντα από τους Fairburn και Spitzer.
Υπερφαγία εμμονή: Επειδή το φαγητό μας κάνει, έστω και στιγμιαία, να νιώθουμε καλά, καταλήγουμε συχνά σε αυτό σαν παρηγοριά, ασχέτως με τον αν πεινάμε ή όχι. Η κατανάλωση αυτή ονομάζεται συναισθηματικό φαγητό.
Αυτοφροντίδα: Φροντίζω το σώμα μου όταν το σέβομαι και το αγαπώ. Αντιθέτως, τα αρνητικά συναισθήματα προκαλούν αυτοκαταστροφικές τάσεις. Συνεπώς, όταν δεν αγαπάμε το σώμα μας, είναι πιο πιθανό να έχουμε συμπεριφορές υπερφαγίας (π.χ. φάε να γίνεις χειρότερα). Αν στην καθημερινότητά μου δεν υπάρχουν συμπεριφορές αυτοφροντίδας , τότε είναι πολύ πιθανό να υποφέρω από άγχος και κατάθλιψη. Αν δεν έχω άλλους τρόπους για να εκτονώσω τα αρνητικά μου συναισθήματα, τότε θα τα εκτονώσω στο φαγητό.
Συναισθηματική Υπερφαγία: Η κριτική στην εξωτερική εμφάνιση παρατηρείται έντονα στην καθημερινότητα καλλιεργώντας ένα κλίμα που ευνοεί την εκδήλωση διατροφικών διαταραχών, όπως η συναισθηματική υπερφαγία, η οποία σχετίζεται με το body shaming.
Emotional eating: Μερικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής καταφεύγοντας στο λεγόμενο comfort food. Ένα παγωτό, μία νόστιμη μακαρονάδα και κάποιο λαχταριστό τυρί, σίγουρα μπορούν να κάνουν τα πάντα να φαίνονται σαν να είναι εντάξει.
