Lviv’s Art Palace: Το επιβλητικό Παλάτι Τέχνης της Λβιβ βουίζει από την αυγή έως την απαγόρευση κυκλοφορίας με εθελοντές να ταξινομούν τις δωρεές από την Ευρώπη που κατακλύζουν αυτή την πόλη της δυτικής Ουκρανίας. Ένα κόκκινο φορτηγό 36 τόνων μπαίνει στο πάρκινγκ, περιηγείται στους σωρούς από κιβώτια και γεννήτρια ηλεκτρικής ενέργειας. Μέσα σε λίγα λεπτά, έχει σχηματιστεί μια ανθρώπινη αλυσίδα για να ξεφορτώνει σακούλες με ρούχα από το φορτηγό: ανδρικά παντελόνια, γυναικεία μπουφάν, βρεφικά ρούχα. Πού πηγαίνει αυτό το βουνό καλής θέλησης; “Παντού!” λέει ο διευθυντής του Παλατιού Τέχνης Γιούρι Βίζνιακ.
Ο στρατός και οι ταξιαρχίες αυτοάμυνας που επανδρώνουν τα σημεία ελέγχου της περιοχής θα λάβουν, φυσικά, ένα καλό ποσοστό του φαγητού.
Αλλά και πολλοί απλοί Ουκρανοί χρειάζονται επειγόντως βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων των δεκάδων χιλιάδων που έχουν συρρεύσει σε αυτή την πόλη κοντά στα σύνορα με την Πολωνία, ορισμένοι ελπίζοντας να περάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Για παράδειγμα, χθες στείλαμε περίπου 50 λεωφορεία βοήθειας. Στείλαμε επίσης 40 τόνους βασικών προμηθειών στην Οδησσό και, νομίζω, περίπου 10 τόνους στη Χερσώνα και το Κίεβο», λέει ο Vyniak, ο οποίος παραμένει πιο ήπιος και δυναμικός παρά την κούραση.
Το Aid HQ, όπως το αποκαλεί, ήταν η ιδέα του. Το έστησε το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου — «δηλαδή, δύο ή τρεις ώρες αφότου οι ρωσικές δυνάμεις κατοχής άρχισαν τους βομβαρδισμούς». Ακούγεται κουρασμένος παρά περήφανος. – «Πρώτα η ανεξαρτησία» –
Η τεράστια αίθουσα του κτιρίου των 9.000 τετραγωνικών μέτρων βουίζει με τους εθελοντές να πηγαίνουν πέρα δώθε, ανεφοδιάζοντας περιστασιακά καθ’ οδόν από τις δεξαμενές των «βαρενίκι» — ουκρανικά ραβιόλια — να κάνουν τον γύρο των εργαζομένων. Όποιος σταματάει για μια ανάσα τιμωρείται αμέσως. Η Vyzniak διοικεί την Iryna Dudko για να μας δείξει τον γύρο. Στην προηγούμενη ζωή της – πριν από τις 24 Φεβρουαρίου – ήταν βοηθός καταστήματος.
Τώρα έχει χτενίσει τα μαλλιά της σε μια αλογοουρά και ένα κομμάτι χαρτί με το «Volunteer» χαραγμένο πάνω του κολλημένο βιαστικά στο στήθος της.
«Η δουλειά μου είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι η υγεία μας. Και η ανεξαρτησία μας», λέει.
Η Aid HQ — μια ανακτορική faux Art Nouveau έκθεση και πολιτιστικό κέντρο — λειτουργεί σαν ρολόι. Υπόγειο: φάρμακα. Ισόγειο: τρόφιμα και περίπτερο όπου οι εκτοπισμένοι μπορούν να καταγράψουν τις ανάγκες τους. Αίθουσα συναυλιών πρώτου ορόφου: παιδικά ρούχα και παιχνίδια. Δεύτερος όροφος: προμήθειες για νεογέννητα μωρά. Στο τμήμα των νεογέννητων, μια ντουζίνα γυναίκες και μια χούφτα άντρες γεμίζουν προσεκτικά τις μαύρες σακούλες κάδου με πακέτα με πάνες, ταξινομημένες κατά μέγεθος.
Πίσω τους είναι ένας τοίχος από πάνες, ύψους δύο μέτρων Η εργασία επιβραδύνεται όταν αρχίζει η απαγόρευση κυκλοφορίας στις 10 το βράδυ, αλλά δεν σταματά.
«Οι άνθρωποι που έχουν τα σωστά περάσματα συνεχίζουν τη νύχτα», λέει ο Vyzniak. –
Εκκλησίες και χίπστερ – Παρόμοιες πρωτοβουλίες εμφανίζονται σε όλο το Lviv, μια τολμηρή πόλη που βλέπει τον εαυτό της ως την πολιτιστική πρωτεύουσα της χώρας.
Αντί για συναυλίες με τύμπανα και μπάσο και εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, ένας χώρος τέχνης στο κέντρο της πόλης φιλοξενεί τώρα ένα κέντρο υποδοχής προσφύγων. Μερικοί από τους εκτοπισμένους κοιμούνται στο κουρείο των χίπστερ στον δρόμο. «Έχουμε 11 άτομα μόλις τώρα, αλλά περιμένουμε περισσότερα από το Χάρκοβο σήμερα», λέει ο συντονιστής Stepok.
Επέστρεψε στο Lviv το 2020 μετά από επτά χρόνια στο Βιετνάμ και δεν περίμενε τότε να στελεχώσει ένα καταφύγιο έκτακτης ανάγκης για τους Ουκρανούς συναδέλφους του.
Η βοήθεια δεν είναι διαθέσιμη μόνο για τους ανθρώπους που φεύγουν από τις βόμβες.
Μια ηλικιωμένη κυρία κατηφορίζει στο δρόμο πηγαίνοντας προς το χημικό. Ένας έφηβος τη σταματά. «Παραγγείλαμε τα χάπια σας. Είναι εκεί», της λέει.
Στην ελληνοκαθολική εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ο στρατιωτικός ιερέας Ρομάν Μεντούχ προσφέρει επίσης δώρα βοήθειας. «Είναι πολύ συγκινητικό, ειδικά όταν έρχονται ηλικιωμένοι και συνειδητοποιείς ότι μας φέρνουν τα μόνα πράγματα που τους έχουν απομείνει», λέει ο νεαρός.
Οι δωρεές που φέρονται στην ιστορική εκκλησία της φρουράς προορίζονται για τους στρατιώτες της χώρας και ο Mentukh δέχεται «τα πάντα εκτός από όπλα».
Μια γωνία του ναού κάτω από τις ελαιογραφίες του 17ου αιώνα είναι στοιβαγμένη με στολές παραλλαγής έτοιμες να αποσταλούν στο μπροστινό μέρος.
Ο Mentukh πνίγεται όταν αφηγείται πώς έκανε λειτουργία με κλαίγοντες ενορίτες το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου και λέει πόσο περήφανος νιώθει για αυτούς.
«Φυσικά οι άνθρωποι πανικοβλήθηκαν στην αρχή, αλλά τώρα οργανώνονται… Καταλαβαίνουν ότι πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό για να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο».