Στη διαπίστωση πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκή οικογένεια προσαρμόζονται γενικά εύκολα και αντιμετωπίζουν με θετικά συναισθήματα το γεγονός ότι ήρθαν στη ζωή από γονέα δότη, κατέληξε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Έρευνας για την Οικογένεια στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο ετήσιο συνέδριο ESHRE που έγινε στις 4 Ιουλίου, στο Ελσίνκι.
Η μελέτη αξιολόγησε τη ζωή σε 51 μονογονεϊκές οικογένειες και 52 ετερόφυλες οικογένειες που είχαν παιδιά ηλικίας 4-9 ετών. Οι συμμετέχουσες οικογένειες αναλύθηκαν ως προς την ηλικία και το φύλο του παιδιού, το εκπαιδευτικό επίπεδο της μητέρας, τον τρόπο ζωής τους, το τι βιώνουν καθημερινά με τα παιδιά τους, τις απορίες που εκδηλώνουν ως προς τη ζωή τους, τα συναισθήματά τους κ.λπ.
Το ερώτημα που τίθεται όμως από τους ειδικούς, είναι το πως αισθάνονται τα παιδιά που έχουν «συλληφθεί» από ένα γονέα/δότη και τι σκέφτονται όταν μεγαλώνουν σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Είναι γεγονός πως η τεχνολογία είναι σε θέση να ικανοποιήσει εύκολα αυτή την αυξανόμενη ζήτηση μέσω της εξωσωματικής γονιμοποίησης με γονέα/δότη και οι αναζητήσεις σχετικά με την ψυχολογική πλευρά του ζητήματος, είναι εύλογες.
Η ερευνητής Δρ SophieZadeh δήλωσε πως «Πράγματι στην ηλικία στην οποία τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν οικογενειακή τους κατάσταση, έχουν κάποια ερωτήματα αναφορικά με της απουσία του πατέρα από την οικογένεια τους, ωστόσο εξακολουθούν να λειτουργούν καλά μέσα σε αυτή».
Συνεχίζοντας ανέφερε πως «Η μελέτη αυτή είναι η πρώτη που εξετάζει την προσαρμογή των παιδιών μέσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια σε μια ηλικία στην οποία τα παιδιά είναι αρκετά μεγάλα για να κατανοήσουν την οικογενειακή τους κατάσταση και τι σημαίνει, να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα». Επιπλέον, αξιολόγησε τις αναφορές των παιδιών σχετικά με τις κοινωνικές και οικογενειακές εμπειρίες τους.
Παρατηρήθηκε πως στις απαντήσεις που δόθηκαν ως προς την αξιολόγησης της προσαρμογής των παιδιών, ότι δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο τύπων οικογένειας. Διαπίστωσαν, ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα στις οικογένειες αυτές ήταν η οικονομική δυσχέρεια και τα επίπεδα του στρες που βίωναν οι γονείς. Αυτά βεβαίως σχετίζονταν σε κάποιο βαθμό με τα υψηλότερα επίπεδα προβλημάτων προσαρμογής του παιδιού.
Επιπλέον, οι μητέρες ανέφεραν ότι τα παιδιά τους είχαν ουδέτερη στάση στο θέμα απουσίας του πατέρα και συγκεκριμένα το 39% ήταν στην κατηγορία αυτή ενώ, ένα 28% είχε μάλλον μικτά συναισθήματα για την απουσία του πατέρα από τη ζωή τους.