Επίσημα στοιχεία των ερευνητών του πανεπιστημίου στο Σαν Φρανσίσκο δείχνουν ότι ένας μέσος δρομέας παθαίνει τουλάχιστον 1 τραυματισμό ανά 100 ώρες τρεξίματος. Ωστόσο μόνο το 50% αυτών των τραυματισμών είναι καινούργιοι, όπως λένε οι ερευνητές, καθώς οι υπόλοιποι αφορούν υποτροπές παλαιότερων τραυμάτων.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η συχνότητα των τραυματισμών πλησιάζει το 18% στους νέους δρομείς, ενώ είναι σχεδόν 7,5% σε όσους τρέχουν για λόγους ψυχαγωγίας. Επιπλέον, πάνω από 6 στους 10 δρομείς υφίστανται κάποιο μικρό ή μεγάλο τραυματισμό τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους, με τους νέους δρομείς να έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να τραυματισθούν από τους δρομείς που τρέχουν πολλά χρόνια.
Αναφερόμενος στη μελέτη αυτή, ο φυσικοθεραπευτής-χειροθεραπευτής Γιώργος Κακαβάς επισημαίνει ότι οι τραυματισμοί των δρομέων συνήθως σχετίζονται με συγκεκριμένες αιτίες: τον κακό προγραμματισμό της προπόνησης, την ελλιπή προθέρμανση, την υπερβολική προσπάθεια ή/και την κακή φυσική κατάσταση.
Οι 5 πιο συχνοί τραυματισμοί όπως λέει είναι:
- Γόνατο του δρομέα (runner’s knee)
- Σύνδρομο τριβής λαγονοκνημιαίας ταινίας (IT band syndrome)
- Πόνος στον αχίλλειο τένοντα (τενοντίτιδα του αχιλλείου)
- Πελματιαία απονευρωσίτιδα (plantar fasciitis)
- Κατάγματα κόπωσης (stress fractures)
Σε κάθε περίπτωση, η αποκατάσταση έπειτα από τραυματισμό που θα γίνει κατά τη διάρκεια του τρεξίματος, χρειάζεται επιμονή και υπομονή για να είναι σωστή. Για παράδειγμα σε ένα κάταγμα η θεραπεία εξαρτάται από τη θέση και τη σοβαρότητα του.
Ενώ, για να αποφευχθεί η υποτροπή ενός τραυματισμού θα χρειαστούν κάποια μέτρα πρόληψης όπως είναι, νέα παπούτσια τρεξίματος, μείωση στον αριθμό των χιλιομέτρων ή/και ασκήσεις ενίσχυσης των τετρακέφαλων μηριαίων μυών.