Η επιβίωση ενός πρόωρου νεογνού στην Ελλάδα αποτελεί ‘’ θαύμα‘’ καθώς τα εμπόδια έιναι πολλά .
Συγκεκριμένα, τα εμπόδια ξεκινούν από τη στιγμή της γέννησής του και την εισαγωγή του στα Νεογνολογικά Τμήματα των μαιευτηρίων, αφού δεν υφίσταται νομικό καθεστώς, το οποίο θα ρυθμίζει το κατώτατο όριο προωρότητας, δεν υπάρχουν θεσμοθετημένοι μηχανισμοί που να βοηθούν τους νεογνολόγους στη λήψη αποφάσεων, καθοριστικών για την επιβίωση αυτών των παιδιών και δεν συλλέγονται στατιστικά δεδομένα ώστε να χαραχθούν πολιτικές υγείας.
Και τα προβλήματα δεν σταματούν με την έξοδο των νεογνών από τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, γιατί αυτά τα βρέφη στη συντριπτική τους πλειοψηφία, χρειάζονται αυξημένη φροντίδα και ιατρική παρακολούθηση και στη συνέχεια. Δεν υπάρχει κεντρικός συντονισμός στην παρακολούθηση της ανάπτυξης αυτών των παιδιών. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη μέριμνα για την εργαζόμενη μητέρα του πρόωρου νεογνού, η οποία αντιμετωπίζεται όπως και η μητέρα του τελειόμηνου και πολλές φορές καλείται να επιστρέψει στην εργασία της, ενώ το παιδί της μπορεί να νοσηλεύεται ακόμα στη Μονάδα Νεογνών.
Με αφορμή όλα τα παραπάνω, η Ελένη Βαβουράκη, πρόεδρος του «Ηλιτόμηνου» (επιστημονική μη κερδοσκοπική εταιρεία για τη φροντίδα των πρόωρων νεογνών) παρουσίασε τον Πρώτο Χάρτη Δικαιωμάτων των Πρόωρων Νεογνών, λέγοντας ότι είναι «η πυξίδα μας, ο χάρτης προσανατολισμού των προσπαθειών μας», για τη φροντίδα αυτών των μικρών μαχητών της ζωής. Μίλησε επίσης για την προσπάθεια που γίνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με συντονιστή το European Foundation for the Care of Newborn Infants (EFCNI), στην οποία συμμετέχει το «Ηλιτόμηνον», ώστε να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη ανισότητα στην υγεία με την οποία έρχονται αντιμέτωπα τα πρόωρα βρέφη, τα νεογνά και οι οικογένειές τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία από διαφορετικές εθνικές στατιστικές υπηρεσίες και την Έκθεση Ευρωπαϊκής Περιγεννητικής Υγείας του 2008, το ποσοστό επιπολασμού της πρόωρης γέννησης στην Ευρώπη κυμαίνεται από 5,9% (Σουηδία) έως 11,4% (Αυστρία), που σημαίνει ότι περίπου μισό εκατομμύριο μωρά γεννιούνται πρόωρα στην Ευρώπη κάθε χρόνια, (περίπου η μια στις δέκα γεννήσεις).
Τα δεδομένα για τον επιπολασμό και το κόστος των πρόωρων γεννήσεων είναι δύσκολο να συγκριθούν σε όλη την Ευρώπη λόγω της έλλειψης συλλογής δεδομένων και των διαφορετικών μηχανισμών υποβολής εκθέσεων, ακόμη και εντός των επιμέρους χωρών. Είναι επομένως επείγουσα η ανάγκη για τη δημιουργία μιας κεντρικής ευρωπαϊκής βάσης δεδομένων. Οι γονείς δεν ενημερώνονται για τους παράγοντες κινδύνου, τα προειδοποιητικά σημεία ή τις αλλαγές του τρόπου ζωής τους ώστε να προλάβουν ένα πρόωρο τοκετό. Λίγες χώρες προσφέρουν καθοδήγηση και προσανατολισμό στους γονείς. Μόνο δύο ευρωπαϊκές χώρες (Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο) έχουν στοχευμένη εθνική πολιτική για την υγεία νεογνών. Οι περισσότερες χώρες αντιμετωπίζουν το ζήτημα στο πλαίσιο της γενικότερης υγείας και της κοινωνικής πολιτικής. Όταν δίνεται προτεραιότητα σε πολιτικές για την νεογνική υγεία, το ποσοστό πρόωρων γεννήσεων παραμένει κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.