Ιστορικά, οι γιατροί πρότειναν στους ασθενείς τους να πάνε στην παραλία για να βελτιώσουν διάφορες καταστάσεις υγείας. Στην πραγματικότητα έδιναν συνταγές που περιέγραφαν ακριβώς πόσο χρόνο, πόσο συχνά και υπό ποιες συνθήκες οι ασθενείς τους θα βρίσκονταν στο νερό. Η χρήση θαλασσινού νερού για ιατρικούς σκοπούς έχει ακόμη και όνομα: θαλασσοθεραπεία. Το 1769, ένας δημοφιλής Βρετανός γιατρός Ρίτσαρντ Ράσελ δημοσίευσε μια διατριβή υποστηρίζοντας ότι χρησιμοποιούσε θαλασσινό νερό σε “ασθένειες των αδένων”, στην οποία περιλάμβανε το σκορβούτο, ίκτερο, τη λέπρα και την λοιμώδη μονοπυρήνωση. Συνηγορούσε υπέρ του πόσιμου θαλασσίου νερού, καθώς και της κολύμβησης σε αυτό.
Μέχρι σήμερα, αφθονούν τα θεραπευτικά και σπα θέρετρα δίπλα στην παραλία. Θεωρούνται μέρη όπου οι άνθρωποι όχι μόνο μπορούν να αφήσουν τα προβλήματά τους αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και να θεραπεύσουν την αρθρίτιδα. Δερματικές παθήσεις και πληγές. Το νερό των θαλασσών διαφέρει από το νερό των ποταμών, καθώς έχει σημαντικά υψηλότερες ποσότητες ανόργανων ουσιών, όπως νάτριο, χλωριούχο, θειικό, μαγνήσιο και ασβέστιο. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για δερματικές παθήσεις όπως η ψωρίαση. Η ψωρίαση είναι μια χρόνια, αυτοάνοση (όπου το ανοσοποιητικό σύστημα προσβάλλει υγιή κύτταρα) δερματική κατάσταση.
Τα άτομα με ψωρίαση υποφέρουν συχνά από εξασθενητικά δερματικά εξανθήματα από φαγούρα, φολιδωτές πλάκες. Η κολύμβηση σε φυσικά μεταλλικά νερά, συμπεριλαμβανομένων των ορυκτών πηγών, ονομάζεται βαλλιστική θεραπεία και χρησιμοποιείται εδώ και πολύ καιρό για τη θεραπεία της ψωρίασης. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις για κλιματολογική θεραπεία (όπου ένας ασθενής μεταφέρεται σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία για θεραπεία) στη Νεκρή Θάλασσα ως αποτελεσματικό φάρμακο για την κατάσταση.