Κάποια ποσότητα ινσουλίνης εξακολουθεί να παράγεται σχεδόν στο 50% ασθενών που είχαν διαβήτη τύπου 1 (ΣΔ1) για περισσότερο από δέκα χρόνια. Η μελέτη διεξήχθη από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα στη Σουηδία και έχει δημοσιευθεί στο ιατρικό περιοδικό Diabetes Care .
Ο ΣΔ1, είναι μια χρόνια νόσος με έναρξη κυρίως κατά την παιδική ηλικία ή την εφηβεία. Ο ΣΔ1 μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ως μία παθολογία που οδηγεί σε πλήρη απώλεια της παραγωγής ινσουλίνης στους ασθενείς. Ωστόσο, με τη χρήση εξελιγμένων προσδιορισμών ινσουλίνης που έχουν εισαχθεί τα τελευταία χρόνια, αυτό έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν είναι αλήθεια σε όλες τις περιπτώσεις.
Σε μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα έχουν διερευνηθεί περισσότεροι από εκατό ασθενείς με ΣΔ1. Σχεδόν οι μισοί από τους ενήλικες ασθενείς που είχαν διαβήτη τύπου 1 για τουλάχιστον δέκα έτη εξακολουθούσαν να παράγουν κάποια ποσότητα ινσουλίνης. Η μελέτη έδειξε σημαντικές διαφορές στο ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών με πλήρη απώλεια της παραγωγής ινσουλίνης και σε ασθενείς που εξακολουθούν να παράγουν ινσουλίνη. Οι ασθενείς με εναπομένουσα παραγωγή ινσουλίνης είχαν πολύ υψηλότερα επίπεδα στο αίμα της ιντερλευκίνης-35, μιας πρόσφατα ανακαλυφθείσας αντι-φλεγμονώδους σηματοδοτικής πρωτεΐνης του ανοσοποιητικού συστήματος. Είχαν, επίσης, περισσότερα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος που παράγουν ιντερλευκίνη-35 μειώνοντας τη βαρύτητα ανοσιακών αποκρίσεων.
Δεν είναι ακόμα γνωστό εάν οι ασθενείς που είχαν υψηλότερα επίπεδα ιντερλευκίνης-35 τα είχαν ήδη κατά την έναρξη της νόσου τους, ή εάν αυτά τα επίπεδα είχαν παρουσιάσει αύξηση με το πέρασμα του χρόνου, παρεμποδίζοντας – ως αποτέλεσμα – την επίθεση του ανοσοποιητικού προς τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη. Μια προηγούμενη μελέτη από την ίδια ερευνητική ομάδα έχει δείξει ότι τόσο οι ασθενείς που διαγνώστηκαν πρόσφατα με ΣΔ1 και οι ασθενείς με μακροχρόνιο ΣΔ1 κατά μέσο όρο έχουν χαμηλότερα επίπεδα ιντερλευκίνης-35 συγκριτικά με υγιή άτομα. Η προηγούμενη μελέτη έδειξε επίσης σε ζωικά μοντέλα ΣΔ1 ότι η ανάπτυξη της νόσου θα μπορούσε να αποφευχθεί μέσω αγωγής με ιντερλευκίνη-35.
Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης στο Diabetes Care μπορεί να αυξήσουν το ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της ιντερλευκίνης-35 ως αγωγής για τον ΣΔ1. Η ανακάλυψη ότι σχεδόν το ήμισυ των ασθενών με ΣΔ1 έχουν κάποια υπολειπόμενη παραγωγή ινσουλίνης καθιστά επίσης ελκυστική την προοπτική δοκιμών νέων θεραπειών που μπορούν να επάγουν την αναγέννηση των υπόλοιπων κυττάρων που παράγουν ινσουλίνη.