Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ αναπτύσσουν ένα νέο σκεύασμα ινσουλίνης που αρχίζει να ισχύει σχεδόν αμέσως μετά την ένεση και πιθανώς να λειτουργεί τέσσερις φορές πιο γρήγορα από τα τρέχοντα εμπορικά σκευάσματα ινσουλίνης ταχείας δράσης.
Οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στη λεγόμενη μονομερή ινσουλίνη, η οποία έχει μοριακή δομή που, σύμφωνα με τη θεωρία, θα πρέπει να της επιτρέπει να δρα ταχύτερα από άλλες μορφές ινσουλίνης. Το συμπέρασμα είναι ότι η μονομερής ινσουλίνη είναι πολύ ασταθής για πρακτική χρήση. Έτσι, για να συνειδητοποιήσουν το εξαιρετικά γρήγορο δυναμικό αυτής της ινσουλίνης, οι ερευνητές βασίστηκαν σε κάποια υλικά επιστήμης μαγείας.
«Τα ίδια τα μόρια της ινσουλίνης είναι καλά, επομένως θέλαμε να αναπτύξουμε μια« μαγική σκόνη νεράιδων » που προσθέτετε σε ένα φιαλίδιο που θα βοηθούσε στην επίλυση του προβλήματος σταθερότητας», δήλωσε ο Eric Appel, βοηθός καθηγητής επιστήμης και μηχανικής υλικών στο Stanford. “Οι άνθρωποι συχνά επικεντρώνονται στους θεραπευτικούς παράγοντες σε ένα σκεύασμα φαρμάκου, αλλά, εστιάζοντας μόνο στα πρόσθετα απόδοσης – μέρη που κάποτε αναφερόταν ως” ανενεργά συστατικά “- μπορούμε να επιτύχουμε πραγματικά μεγάλες προόδους στη συνολική αποτελεσματικότητα του φαρμάκου.”
Μετά από έλεγχο και δοκιμή μιας μεγάλης βιβλιοθήκης πρόσθετων πολυμερών, οι ερευνητές βρήκαν μια που θα μπορούσε να σταθεροποιήσει τη μονομερή ινσουλίνη για περισσότερο από 24 ώρες σε καταστάσεις άγχους. (Συγκριτικά, η εμπορική ινσουλίνη ταχείας δράσης παραμένει σταθερή για έξι έως δέκα ώρες υπό τις ίδιες συνθήκες.) Στη συνέχεια, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν την εξαιρετικά γρήγορη δράση της συνταγοποίησής τους σε διαβητικούς χοίρους. Τα αποτελέσματά τους δημοσιεύθηκαν την 1η Ιουλίου στο Science Translational Medicine. Τώρα, οι ερευνητές διεξάγουν επιπρόσθετες δοκιμές με την ελπίδα να πληρούν τις προϋποθέσεις για κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.
Ένα βήμα πίσω, δύο βήματα μπροστά
Οι τρέχουσες εμπορικές συνθέσεις ινσουλίνης περιέχουν ένα μείγμα τριών μορφών: μονομερών, διμερών και εξαμερών. Οι επιστήμονες έχουν υποθέσει ότι τα μονομερή θα ήταν τα πιο εύκολα χρήσιμα στο σώμα, αλλά, μέσα στα φιαλίδια, τα μόρια της ινσουλίνης έλκονται στην επιφάνεια του υγρού όπου συσσωρεύονται και καθίστανται ανενεργά. (Τα εξαμερή είναι πιο σταθερά στο φιαλίδιο, αλλά χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να δουλέψουν στο σώμα, γιατί πρώτα πρέπει να χωριστούν σε μονομερή για να γίνουν ενεργά.) Εδώ είναι η “μαγική σκόνη νεράιδων” – ένα προσαρμοσμένο πολυμερές που προσελκύεται στον αέρα / διεπαφή νερού – μπαίνει.