Οι ασθενείς με καρκίνο του οισοφάγου που πάσχουν από απώλεια μυϊκής μάζας (σαρκοπενία) κατά τη διάρκεια της εισαγωγικής θεραπείας (χημειοθεραπεία πριν από τη χειρουργική επέμβαση) επιβιώνουν, κατά μέσο όρο, 32 μήνες λιγότερο από ό, τι οι ασθενείς χωρίς σαρκοπενία. Αυτό είναι το κεντρικό συμπέρασμα μιας πρόσφατης μελέτης που διεξήχθη στο Κέντρο Καρκίνου (CCC) του πανεπιστημίου MedUni της Βιέννης και το Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης. Η μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό European Journal of Cancer Surgery.
O καρκίνος του οισοφάγου είναι ο όγδοος τύπος συχνότερου καρκίνου και η έκτη συχνότερη αιτία θανάτου από καρκίνο στην Αυστρία. Σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία της Αυστρίας, περίπου 420 άνθρωποι αναπτύσσουν αυτόν τον τύπο καρκίνου κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι ο καρκίνος του οισοφάγου είναι μια σπάνια μορφή καρκίνου, αλλά ο αριθμός των περιπτώσεων έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Ο αριθμός των περιπτώσεων στους άνδρες έχει αυξηθεί έξι φορές και έχει τετραπλασιαστεί σε γυναίκες. Οι άνδρες είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν αυτό το είδος του καρκίνου από ό,τι οι γυναίκες. Εκτός από το κάπνισμα και την υψηλή κατανάλωση αλκοόλ, παράγοντες κινδύνου για τον καρκίνο του οισοφάγου περιλαμβάνουν επίσης την γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και κυτταρικές αλλαγές στο κατώτερο τμήμα του οισοφάγου (μεταπλασία Barrett). Η τυπική θεραπεία για τους ασθενείς στους οποίους ο όγκος δεν έχει ακόμη δώσει μεταστάσεις, είναι να χορηγηθεί χημειοθεραπεία ή ένας συνδυασμός χημειοθεραπείας και ακτινοθεραπείας πριν από την επέμβαση. Σε εντοπισμένα καρκινώματα που δεν έχουν προχωρήσει, η χειρουργική επέμβαση είναι η θεραπεία επιλογής.
Στη μελέτη τους, οι ερευνητές από το MedUni Βιέννης και το Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης (επικεφαλής: Sebastian Schoppmann) διερεύνησε σε ποιο βαθμό η σαρκοπενία και η σύνθεση του σώματος μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της θεραπείας και αν αυτό έχει κάποια επιρροή πάνω μακροπρόθεσμη επιβίωση. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι ασθενείς που έπασχαν από σαρκοπενία σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της θεραπείας είχαν χειρότερη πρόγνωση για επιβίωση: κατά μέσο όρο, η περίοδος επιβίωσης ήταν 32 μήνες μικρότερη από εκείνη των ασθενών που δεν είχαν διαγνωστεί με σαρκοπενία. Ως εκ τούτου, η σαρκοπενία αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου.
Ο Matthias Paireder, από το Τμήμα Χειρουργικής του MedUni Βιέννης και το Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης, και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης: «Η σαρκοπενία δεν είναι απαραίτητα μια παρενέργεια της χημειοθεραπείας Πολλοί ασθενείς ήταν ήδη σαρκοπενικοί προ θεραπείας και δεν υπήρχε σημαντική εξέλιξη της σαρκοπενίας κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Οι λόγοι για αυτή την γενική απώλεια της μυϊκής μάζας είναι η κακή διατροφή και η έλλειψη άσκησης».