Μέχρι πρόσφατα η ταξινόμηση του μελανώματος βασιζόταν σε κλινικά και ιστολογικά γνωρίσματα του όγκου. Όμως, η αυξανόμενη γνώση σχετικά με μοριακά γεγονότα που οδηγούν σε εξαλλαγή των μελανοκυττάρων όπως η ενεργοποίηση ογκογονιδίων και η αδρανοποίηση ογκοκατασταλτικών γονιδίων έφερε στο προσκήνιο προτάσεις για μια νέα ταξινόμηση. Αυτή η μοριακή ταξινόμηση θα ενσωματώνει και τη γενετική βάση της νόσου.
Οι κακοήθεις όγκοι αιδοίου και κόλπου είναι πλακώδη καρκινώματα σε ποσοστό περισσότερο από 90% και μελανώματα σε ποσοστό 5%- 10%. Τα μελανώματα αιδοίου και κόλπου (VVMs) αντιμετωπίζονται χειρουργικά και έχουν βαρύτερη πρόγνωση από τους λοιπούς όγκους της περιοχής. Τα VVMs έχουν ωστόσο μοναδικά μοριακά χαρακτηριστικά σε σύγκριση με τα μη γυναικολογικά μελανώματα (NGM), σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Cancer.
Η Jane Hou, MD, από το Columbia University College of Physicians στη Νέα Υόρκη, και οι συνεργάτες της συνέκριναν το μοριακό προφίλ μεταξύ VVM και NGM υποτύπων, προκειμένου να προσδιοριστούν νέοι και με δυνατότητα στόχευσης βιοδείκτες. Συνολικά εξετάστηκαν 2.304 δείγματα κακοήθους μελανώματος.
Πενήντα ένα VVMs συγκρίθηκαν με 2.253 κακοήθη NGMs (2.127 δερματικά, 105 βλεννογόνια, και 21 μελανώματα των άκρων). Οι ερευνητές βρήκαν ότι το BRAF ήταν το πιο συχνά μεταλλαγμένο γονίδιο σε VVMs (26%), σε σύγκριση με 8,3% των βλεννογόνιων NGMs. Σχετικά με μεταλλάξεις, λιγότερα VVMs από NGMs εμφάνιζαν αντικατάσταση του γλουταμινικού οξέως από βαλίνη στο κωδικόνιο 600 στο BRAF (50% έναντι 82,1%). Οι μεταλλάξεις του BRAF παρατηρούνται κυρίως σε μελανώματα που εκδηλώνονται σε μη ηλιοεκτεθειμένες εντοπίσεις.
Τα VVMs είχαν τον υψηλότερο ρυθμό μετάλλαξης στο γονίδιο KIT (22%), σε σύγκριση με 3% και 8,8% στον δερματικό και βλεννογόνιο υπότυπο του μελανώματος, αντίστοιχα. Τα VVMs είχαν σπάνια μεταλλάξεις NRAS σε σύγκριση με τον δερματικό υπότυπο του μελανώματος καθώς και με τα μελανώματα των άκρων (25,9% και 40,6%, αντίστοιχα). Τα VVMs εκφράζουν συχνά τα PD-L 1 και PD-1 (56% και 75%, αντίστοιχα), ενώ είχαν σπάνια μεταλλάξεις στην οδό PI3KCA και εξέφραζαν σπάνια υποδοχέα οιστρογόνων/προγεστερόνης.
Τα VVMs με γονίδια KIT φυσικού (wild) τύπου ήταν πιο πιθανό να εκφράζουν μοριακούς δείκτες που υποδηλώνουν αντίσταση στην πλατίνα (ERCC1), ευαισθησία σε αλκυλιούντες παράγοντες (MGMT) και ευαισθησία στην ανθρακυκλίνη (TOP2A), σε σύγκριση με τα VVMs που είχαν μεταλλάξεις στο ΚΙΤ. «Τα μοναδικά μοριακά χαρακτηριστικά των VVM καθιστούν αυτήν τη νόσο έναν ξεχωριστό υπότυπο του μελανώματος» γράφουν οι συγγραφείς.