Συγκριτικά με άλλους καρκίνους ο καρκίνος του θυρεοειδούς θεωρείται από τους λιγότερο επιθετικούς. Η έγκαιρη διάγνωση, η σωστή αντιμετώπιση και η μακροχρόνια παρακολούθηση μετεγχειρητικά συμβάλλουν στην πλήρη ίαση.
Ο καρκίνος του θυρεοειδούς αποτελεί το 1% όλων των νεοπλασιών και είναι ο πιο συχνός καρκίνος των ενδοκρινών αδένων. Οι γυναίκες υπερισχύουν έναντι των ανδρών σε αναλογία 3 προς 1, σε ηλικίες μεταξύ των 25 και 65 ετών. Η συχνότητα του καρκίνου παρουσιάζει αυξητική τάση κατά την τελευταία δεκαετία, γεγονός που οφείλεται, αφενός σε περιβαλλοντικούς παράγοντες και αφετέρου στην βελτίωση των μεθόδων διάγνωσης, που πλέον εντοπίζουν μικρούς καρκίνους, οι οποίοι παλαιότερα παρέμεναν αδιάγνωστοι.
Οι όζοι του θυρεοειδούς είναι πολύ συχνοί και εμφανίζονται στο 20%-50% του γενικού πληθυσμού. Από αυτούς, το 5%-10% είναι κακοήθεις. Τα τελευταία χρόνια, η επίπτωση του καρκίνου του θυρεοειδούς έχει υπερδιπλασιαστεί, η θνησιμότητα όμως, από τη νόσο έχει παραμείνει σταθερή, γεγονός που αποδίδεται στην άμεση και καλύτερη αντιμετώπιση.
Ο καρκίνος του θυρεοειδούς διακρίνεται σε καλά διαφοροποιημένο (θηλώδες, θυλακιώδες, μυελοειδές), χαμηλής διαφοροποίησης, αδιαφοροποίητο και άλλες μορφές (λέμφωμα, σάρκωμα).
Οι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξή του είναι η θεραπευτική ακτινοβολία στο κεφάλι και στον λαιμό για άλλα νοσήματα ιδιαίτερα σε παιδική ηλικία, η έκθεση σε ραδιενεργή ακτινοβολία, το οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του θυρεοειδούς, οζίδιο του θυρεοειδούς που αυξάνεται γρήγορα σε μέγεθος και η ηλικία μετά τα σαράντα.
Η διάγνωση γίνεται με την κλινική εξέταση ή με το υπερηχογράφημα όπου διαπιστώνεται η παρουσία όζου του θυρεοειδούς. Η εξέταση που μπορεί να δείξει με σχετικά μεγάλη ακρίβεια αν ένας όζος είναι κακοήθης ή «ύποπτος» είναι η παρακέντηση με λεπτή βελόνη.
Η θεραπεία διαφέρει ανάλογα με τον τύπο του καρκίνου και το αν έχει επεκταθεί εκτός του θυρεοειδούς. Αν η διαγνωστική παρακέντηση είναι ύποπτη για καρκίνο θυρεοειδούς, τότε θα πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά όλος ο θυρεοειδής αδένας, καθώς και οι γειτονικοί στον θυρεοειδή λεμφαδένες. Μετά την αφαίρεση του θυρεοειδούς χρειάζεται να λαμβάνει ο ασθενής ειδική αγωγή.