Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 15 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από εγκεφαλικό επεισόδιο κάθε χρόνο. Εκτιμάται ότι 5 εκατομμύρια πεθαίνουν, και άλλα 5 εκατομμύρια μένουν με μόνιμη κινητική βλάβη.
Αποτελέσματα μελέτης δείχνουν ότι, ενώ η κατάρτιση δεν αλλάζει τη νευρολογική αποκατάσταση σε ασθενείς με εγκεφαλικό επεισόδιο, μπορεί πράγματι να βοηθήσουμε αυτούς τους ασθενείς να μάθουν νέες κινητικές δεξιότητες και να αποκτήσουν μεγαλύτερη ανεξαρτησία στην καθημερινή τους ζωή. Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Neurorehabilitation. «Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι η φυσική αποτοξίνωση δεν πρόκειται να αλλάξει την αδυναμία που προκαλείται από κατεστραμμένα εγκεφαλικά κύτταρα σε ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, αλλά πρόκειται να αλλάξει το πόσο καλά μπορούν να εκτελέσουν ορισμένα καθήκοντα, τα οποία μπορεί να έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή του ασθενούς, “λέει ο Πάμπλο Celnik, MD, διευθυντής του Τμήματος Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης στο παν/μιο Johns Hopkins.
Εγκεφαλική βλάβη από αγγειακό εγκεφαλικά επεισόδια (ΑΕΕ) συμβαίνει όταν η παροχή αίματος προς τον εγκέφαλο είναι αποκλεισμένη (ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο) ή όταν ραγεί ένα αιμοφόρο αγγείο του εγκεφάλου (αιμορραγικό εγκεφαλικό). Ανάλογα με την έκταση, η βλάβη μπορεί να προκαλέσει μερική ή ολική παράλυση, να επηρεάσει την κινητική λειτουργία, την ισορροπία, την ομιλία, την αίσθηση και άλλες σωματικές δραστηριότητες. Ασθενείς με χρόνιο εγκεφαλικό επεισόδιο είναι εκείνοι των οποίων οι σωματικές βλάβες επιμένουν περισσότερο από έξι μήνες μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο. Οι ειδικοί αποκατάστασης μέτρησαν τη βλάβη με τη χρήση της αξιολόγησης Fugl-Meyer (FMA), η οποία μετρά την νευρολογική βλάβη που προκλήθηκε από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο σε μια κλίμακα από το μηδέν έως το 66. Για τη νέα μελέτη, οι ερευνητές χρειάστηκαν 10 ασθενείς με χρόνιο εγκεφαλικό επεισόδιο με σκορ FMA 50/66 και τους κατηγοριοποίησαν ως έχοντες “ήπια έως μέτρια” λειτουργικά ελλείμματα για τους σκοπούς της μελέτης, και 10 άλλους ασθενείς με βαθμολογία FMA <50/66 που τους κατηγοριοποίησαν ως έχοντες «μέτρια έως σοβαρή» βλάβη. Μια τρίτη ομάδα με 10 αρτιμελείς συμμετέχοντες χρησίμευσε ως ομάδα ελέγχου. Όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη είχαν εκπαιδευτεί να ελέγχουν ένα απλό βιντεοπαιχνίδι χρησιμοποιώντας ένα ρομποτικό χέρι και να μετακινούν ένα κέρσορα σε οθόνη. Οι επιδόσεις των συμμετεχόντων στο παιχνίδι μετρήθηκαν κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και των δοκιμών αξιολόγησης των δεξιοτήτων.
Στην επόμενη φάση του πειράματος οι συμμετέχοντες παρακολουθούσαν σεμινάρια κατάρτισης 30 λεπτών για τέσσερις συνεχόμενες ημέρες. Τα επίπεδα δεξιοτήτων των συμμετεχόντων δοκιμάστηκαν και πάλι στη συνέχεια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι, ενώ το επίπεδο των ικανοτήτων κάθε ομάδας βελτιώθηκε από το τέλος της κατάρτισης, τα άτομα με μεγαλύτερη κινητική απομείωση παρέμειναν με χαμηλότερες δεξιότητες τόσο πριν όσο και μετά την προπόνηση. Ωστόσο, η μελέτη έδειξε ότι υπήρχε σημαντική επικάλυψη μεταξύ της απόδοσης μετά την κατάρτιση των ασθενών με ΑΕΕ και τις επιδόσεις προ-κατάρτισης των ομάδων με λιγότερη απομείωση. “Αυτό είναι καλή είδηση για τους ασθενείς, διότι αυτό σημαίνει ότι ακόμα και όταν υπάρχει μικρή πιθανότητα περαιτέρω νευρολογικής αποκατάστασης, αυτό σημαίνει ότι μπορούμε ακόμα να τους διδάξουμε νέες δεξιότητες μέσω εκπαίδευσης», λέει ο Celnik.