Γράφει η Δήμητρα Γρίβα.Έλαμπε όταν την γνώρισε, ήταν η χαρά της ζωής.Ήταν ξαπλωμένη δίπλα στη θάλασσα όπου ένα βαμπίρ βρήκε τροφή στο χαμόγελο της.Μέρα με την μέρα την ρουφούσε ολόκληρη, της πήρε τον αυθορμητισμό, μετά την λάμψη και στο τέλος τα ήθελε όλα.
Έτσι έκανε πάντα με τα θύματα του βλέπεις, δεν του έφτανε τίποτα, δεν του αρκούσε ένα δυνατό αληθινό σ’ αγαπώ. Ήθελε να σέρνονται στα πατώματα.
Τις γνώριζε, τους έπαιρνε όλη την ενεργεία και μετά τις πήγαινε στον πάτο.
Ένα βαμπίρ του έρωτα, αυτό ήταν!
Κι όμως κυκλοφορούν ανάμεσα μας και δεν τα αναγνωρίζουμε. Δινόμαστε με όλη την καρδιά μας να ικανοποιήσουμε ανθρώπους χωρίς συναισθήματα που το μόνο τους νοιάζει είναι ο εαυτός τους, η πάρτη τους.
Το ξέρουν καλά το παιχνίδι το έχουν δουλέψει χρόνια χτίζοντας άλλοθι στους έξω με την ευγένεια και τους τρόπους τους και την κακοποίηση στους μέσα.
Ποιος θα νικήσει όμως σε αυτή την άρρωστη μάχη;
Η αγάπη φυσικά μόνο η αγάπη αρκεί να την έχεις μέσα σου και να την δίνεις αληθινά και ανιδιοτελώς.
Ο έρωτας και μετέπειτα η αγάπη είναι συναισθήματα ιερά, μαγικά γι αυτούς που ξέρουν τα ξεχωρίζουν. Πρέπει να σε πηγαίνουν ψηλά κι άλλο, να σε κάνουν καλύτερη ,να λάμπεις, να λες χαίρομαι είμαι ευτυχισμένη όχι να μην έχεις δύναμη να σηκωθείς.
Και όταν συμβεί αυτό πιστέψτε με, το αίμα μας θα τους δώσουμε μόνες μας όσο και να χρειαστεί γιατί θα αξίζει για να μείνουμε και οι δυο ζωντανοί.