Γενικές Ειδήσεις

Νόνη Ιωαννίδου: Η απώλεια του συζύγου της και τα 12 χρόνια “ασκητικής” ζωής

Νόνη Ιωαννίδου: Η απώλεια του συζύγου της και τα 12 χρόνια “ασκητικής” ζωής
Νόνη Ιωαννίδου: Η απώλεια του συζύγου της και τα 12 χρόνια “ασκητικής” ζωής. Καλεσμένη στην εκπομπή The 2night show μία από τις πιο ξεχωριστές παρουσίες  του πάλαι ποτέ σίριαλ του ΑΝΤ1 “Λάμψη” η  ηθοποιός Νόνη Ιωαννίδου. Η ηθοποιός μίλησε για την συμμετοχή της στο αγαπημένο σίριαλ, για την νέα της παρουσία στην τηλεοπτική σειρά του […]

Νόνη Ιωαννίδου: Η απώλεια του συζύγου της και τα 12 χρόνια “ασκητικής” ζωής. Καλεσμένη στην εκπομπή The 2night show μία από τις πιο ξεχωριστές παρουσίες  του πάλαι ποτέ σίριαλ του ΑΝΤ1 “Λάμψη” η  ηθοποιός Νόνη Ιωαννίδου. Η ηθοποιός μίλησε για την συμμετοχή της στο αγαπημένο σίριαλ, για την νέα της παρουσία στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1Ήλιος“,  αλλά και για την απώλεια που την έχει στιγματίσει. Την απώλεια του αγαπημένου της συζύγου πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια.

«Αρχικά είχα αρνηθεί να παίξω στη Λάμψη, γιατί ήμουν πολύ κουλτουριάρα. Αρνήθηκα τον ρόλο και θρασύτατα. Μετά κατάλαβα ότι αν κάνεις ό,τι κάνεις με τον καλύτερο εαυτό σου τότε είσαι μέσα. Άλλαξε η οπτική μου. Έφτασα λοιπόν στο σημείο τους τελευταίους έξι μήνες να είμαι εκεί και να περάσω πολύ ωραία», αποκάλυψε.

 

«Δεν παίρνεις χαμπάρι πότε γυρνάει ο χρόνος. Γυρνάς πίσω και έχουν περάσει τριάντα. Έχασα τον άντρα μου πριν από τριάμισι χρόνια και αισθάνθηκα ότι χάθηκε ο χρόνος σε μια νύχτα. Εσύ μέσα σου νιώθεις νέος, ορμητικός, γεμάτος δύναμη αλλά το περίβλημα κάπως μεταβάλλεται και στο θυμίζει. Είναι ακόμα εδώ κοντά μου, μέσα μου».

Η Νόνη Ιωαννίδου, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην απόφασή της να εγκαταλείψει την καριέρα της στο Εθνικό Θέατρο και την τηλεόραση, για να ζήσει “ασκητικά” στο πλευρό του συζύγου της, σε ένα σπιτάκι στον Παρνασσό.

“Παραιτήθηκα από το Εθνικό Θέατρο για λόγους “μη ανωτέρας βίας”. Πήγαμε σε ένα σπιτάκι στον Παρνασσό, μαγευτικό, σαν της Χιονάτης. Δεν είχε ρεύμα. Είχε πολύ νερό από τα ποτάμια. Τον χειμώνα ήμασταν 20 άνθρωποι. Το χιόνι έφτανε μέχρι τη μέση. Ζεσταινόμασταν με φωτιές, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Ήταν άλλοι ρυθμοί εκεί. Η φύση είναι μεγάλη δασκάλα. Όσο ζούσα εκεί, δεν μου έλειπε το θέατρο. Δώδεκα χρόνια εκεί, ζήσαμε ακραίες καταστάσεις, αλλά ένιωθα ότι “είμαι εκεί”. Πετούσα, δεν περπατούσα”