Ο ασθενείς που χρειάζεται βηματοδότη θα είναι σε θέση να αποφασίσει μόνος του εάν θα του κάνουν την εμφύτευση ή όχι , με την μέθοδο test drive”, σύμφωνα με όσα έδειξε μία νέα έρευνα που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.
Της Μαρίας Χατζηδάκη
Μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό όμως ειδικοί επιστήμονες από το πανεπιστήμιο παρουσίασαν τα αποτελέσματά τους στην κοινή συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Heart Rhythm Association (EHRA European) της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας (ESC) και του Cardiostim στο Μιλάνο της Ιταλίας.
Σύμφωνα με τη μέθοδο “test drive” που ανέπτυξε το Πανεπιστήμιο της Αϊόβας, οι ασθενείς μπορούν να επιλέξουν την τοποθέτηση εξωτερικά του σώματος τους ενός βηματοδότη, πριν λάβουν την απόφαση για το αν θα έχουν ένα μόνιμο εμφύτευμα.
Η τεχνική “test drive”
Η συγκεκριμένη τεχνική αναπτύχθηκε αρχικά για ασθενείς που χρησιμοποιούσαν ήδη βηματοδότη και οι οποίοι έπρεπε να τον αφαιρέσουν προκειμένου να δεχτούν τη θεραπεία για την αντιμετώπιση των διάφορων λοιμώξεων που παρουσίαζαν. Αυτό σήμαινε ότι ο ασθενής έπρεπε να υποβληθεί σε αφαίρεση του βηματοδότη από το σώμα του προκειμένου να του χορηγηθεί αντιβίωση για την εξάλειψη της λοίμωξης.
Ο καθηγητής Μίκαελ Γκιουντίσι, διευθυντής των υπηρεσιών αρρυθμίας στο Τμήμα Εσωτερικής Παθολογίας του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, ανέφερε ότι «ο ασθενής μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει ένα μόνιμο βηματοδότη, όμως η συσκευή μπορεί να βρίσκεται με ασφάλεια, εξωτερικά του σώματος του».
Σε συμπτωματικούς ασθενείς με αργούς ρυθμούς της καρδιάς είναι δύσκολο να γνωρίζει ο θεράπων γιατρός με βεβαιότητα ότι ο λόγος που αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται άσχημα είναι γιατί η καρδιά τους είναι αργή. Με τη μέθοδο αυτή ο γιατρός αλλά και οι ασθενείς θα μπορούν να δουν με σιγουριά από πού προέρχεται το πρόβλημα στην καρδιά, προτού προχωρήσουν σε μία (ενδεχομένως) άσκοπη χειρουργική επέμβαση για την τοποθέτηση μόνιμου βηματοδότη. Η μέθοδος δοκιμάστηκε σε έξι εθελοντές – ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν στην τοποθέτηση της “test drive” συσκευής για 2-3 εβδομάδες και οι οποίοι μπόρεσαν να δουν και να αξιολογήσουν ότι η εμφύτευση βηματοδότη μπορεί να είναι ευεργετική για αυτούς. Οι ασθενείς ήταν ηλικίας από 40 έως και 82 ετών και οι τοποθετήσεις έλαβαν χώρα σε περίοδο περίπου 4 χρόνων. Με τον τρόπο αυτό οι ασθενείς μπορούσαν να συγκρίνουν την ποιότητα της ζωής τους πριν από την εμφύτευση της συσκευής αλλά και μετά και να πάρουν μια τεκμηριωμένη απόφαση.
Η τοποθέτηση της συσκευής
Για την τοποθέτηση της συσκευής χρησιμοποιήθηκε μια βελόνα η οποία τοποθετήθηκε στην υποκλείδια μασχαλιαία φλέβα και η οποία συνδέεται με ένα αποστειρωμένο βηματοδότη ο οποίος ράβεται στο δέρμα και καλύπτεται με ένα αδιάβροχο επίδεσμο. Η συσκευή ρυθμίστηκε σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε ασθενή και παρέμεινε επάνω του για 2-3 εβδομάδες, στη συνέχεια αφαιρέθηκε εντελώς.
Επιπλοκές
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι δεν υπάρχουν επιπλοκές που να σχετίζονται με την εμφύτευση, κατά τη δοκιμαστική περίοδο ή την αφαίρεση της συσκευής και ότι όλοι οι ασθενείς στη συνέχεια επέλεξαν να προχωρήσουν στην εμφύτευση μόνιμου βηματοδότη. Οι ασθενείς ανέφεραν βελτιώσεις στην αντοχή τους κατά την άσκηση, βελτίωση στην εγρήγορση, καθώς επίσης και βελτίωση στην ποιότητα ζωής.