Είναι κοινή πεποίθηση ότι στη σκλήρυνση κατά πλάκας, η απώλεια των νευραξόνων (νευρικές ίνες) συμβάλλει στη χρόνια αναπηρία που εμφανίζουν πολλοί ασθενείς. Αυτό οδήγησε στην ευρεία χρήση της μαγνητικής τομογραφίας για να μετρηθεί η επιφάνεια εγκάρσιας διατομής του νωτιαίου μυελού, προκειμένου να προβλέψει την αναπηρία.
Στην σκλήρυνση κατά πλάκας, το ανοσοποιητικό σύστημα προσβάλλει τη μυελίνη αλλά στη συνέχεια η νόσος καταστρέφει και νεύρα. Τα συμπτώματα της ΣΚΠ διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από άτομο σε άτομο και εξαρτώνται από το μέγεθος της βλάβης των νεύρων τα οποία έχει πλήξει η νόσος. Μερικοί άνθρωποι με σοβαρή σκλήρυνση κατά πλάκας μπορεί να χάσουν την ικανότητα να περπατούν, ενώ άλλοι όχι. Επίσης κάποιοι μπορεί να εμφανίσουν μεγάλες περιόδους ύφεσης χωρίς νέα συμπτώματα.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου έχουν μελετήσει δείγματα νωτιαίου μυελού δεκατριών ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας και πέντε υγιών μαρτύρων, και διαπίστωσαν ότι η επιφάνεια εγκάρσιας διατομής του νωτιαίου μυελού δεν αποτελεί καλή ένδειξη της απώλειας νευραξόνων. Ο επικεφαλής ερευνητής Klaus Schmierer δήλωσε: «Η έλλειψη σύνδεσης μεταξύ απώλειας νευραξόνων και του εμβαδού διατομής του νωτιαίου μυελού αλλάζει σημαντικά την κατανόησή μας της χρόνιας αναπηρίας στην σκλήρυνση κατά πλάκας. Η φύση του νωτιαίου μυελού είναι εξαιρετικά οργανωμένη και σε μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα αυτόνομο δίκτυο που θα πρέπει να εκτιμηθεί.
Πρέπει να προσδιορίσουμε άλλους παράγοντες που – πέρα από την αξονική απώλεια – καθορίζουν την κατάρρευση του δικτύου του νωτιαίου μυελού και οδηγούν στα λειτουργικά ελλείμματα που εμφανίζονται στην σκλήρυνση κατά πλάκας. Σε τραυματισμό του νωτιαίου μυελού , τα άτομα με λιγότερο από το 10% των νευραξόνων του νωτιαίου μυελού τους μπορεί να εξακολουθούν να είναι σε θέση να έχουν χρήσιμη κινητικότητα στα κάτω άκρα τους, αλλά στην σκλήρυνση κατά πλάκας, ασθενείς στους οποίους διατηρείται και το 40% των νευραξόνων τους, όπως φαίνεται στη μελέτη μας, είναι σχεδόν πάντα στην αναπηρική καρέκλα. Έτσι, είναι σαφές ότι κάτι συμβαίνει εδώ που δεν το έχουμε ακόμα καταλάβει.»
Οι ερευνητές λένε ότι η εξεύρεση άλλων παραγόντων που προκαλούν χρόνια αναπηρία στην σκλήρυνση κατά πλάκας θα μπορούσε να βοηθήσει στον εντοπισμό των στόχων για νέες θεραπείες. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της ομάδας δείχνουν ότι η απώλεια των συναπτικών συνδέσεων στο νωτιαίο μυελό στην σκλήρυνση κατά πλάκας είναι σημαντική, και ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ο συνδετικός κρίκος και ο καθοριστικός παράγοντας της αναπηρίας. Η σχετική δημοσίευση της μελέτης έγινε στο επιστημονικό περιοδικό Brain Pathology.