Μια νέα μελέτη με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια διαπίστωσε ότι το στοματικό μικροβίωμα επηρεάζεται από τον σακχαρώδη διαβήτη, μεταβάλλοντάς το και αυξάνοντας την παθογένειά του. Η έρευνα, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Cell Host & Microbe, όχι μόνο έδειξε ότι το στοματικό μικροβίωμα των ποντικών με διαβήτη μεταβάλλεται αλλά ότι η αλλαγή αυτή συνδέεται με αυξημένη φλεγμονή και απώλεια οστικής μάζας.
«Μέχρι τώρα, δεν υπήρξε καμία συγκεκριμένη απόδειξη ότι ο διαβήτης επηρεάζει το στοματικό μικροβίωμα», δήλωσε ο Dana Graves, συγγραφέας της μελέτης και κοσμήτορας στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. «Αλλά οι μελέτες που είχαν πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα δεν ήταν υψηλής ποιότητας.»
Μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Περιοδοντολογίας και η Αμερικανική Ακαδημία Περιοδοντολογίας εξέδωσαν μία έκθεση που ανέφεραν ότι δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι ο διαβήτης συνδέεται άμεσα με αλλαγές στο στοματικό μικροβίωμα. Αλλά ο Graves και οι συνεργάτες του ήταν επιφυλακτικοί και αποφάσισαν να επιμείνουν στη διερεύνηση χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο ποντικού που μιμείται τον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. «Το επιχείρημά μας ήταν ότι οι κατάλληλες μελέτες απλά δεν είχαν υλοποιηθεί, γι ‘αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε την κατάλληλη μελέτη,» είπε ο Graves. Οι ερευνητές άρχισαν χαρακτηρίζοντας το μικροβίωμα της στοματικής κοιλότητας των διαβητικών ποντικών σε σύγκριση με τους υγιείς ποντικούς . Βρήκαν ότι οι διαβητικοί ποντικοί είχαν παρόμοιο στοματικό μικροβίωμα με τα υγιή πειραματόζωα όταν ελήφθησαν δείγματα πριν από την ανάπτυξη υπεργλυκαιμίας. Αλλά, μόλις οι διαβητικοί ποντικοί ήταν υπεργλυκαιμικοί, το μικροβίωμά τους έγινε διακριτό και με μικρότερη ποικιλομορφία.
Οι διαβητικοί ποντικοί είχαν επίσης περιοδοντίτιδα, με απώλεια του υποστηρικτικού οστού των δοντιών και αυξημένα επίπεδα της ιντερλευκίνης 17 (IL-17), ενός σηματοδοτικού μορίου σημαντικού για την ανοσοαπόκριση και τη φλεγμονή. Αυξημένα επίπεδα της IL-17 στον άνθρωπο σχετίζονται με περιοδοντική νόσο. Στη συνέχεια , οι ερευνητές μετέφεραν μικρόβια από τους διαβητικούς ποντικούς σε φυσιολογικούς ποντικούς. Αυτοί οι ποντικοί δέκτες εμφάνισαν επίσης απώλεια οστού της τάξης του 42% και αύξηση των δεικτών φλεγμονής. Η απώλεια οστού και η αύξηση της IL-17 δεν εμφανίσθηκαν όταν πριν τη μεταφορά μικροβιώματος χορηγήθηκαν αντισώματα κατά της ΙL-17. Ο Graves καταλήγει ότι «ο διαβήτης είναι ένα συστηματικό νόσημα που είναι στενά συνδεδεμένο με περιοδοντική νόσο, αλλά ο κίνδυνος αυτής βελτιώνεται ουσιαστικά με καλό γλυκαιμικό έλεγχο».