Μπορεί ένας συγγραφέας σαν τον Ιούλιο Βερν, που έγραψε για τα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής του, προβλέποντας και ορισμένες από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις του 20ου αιώνα, να στρέφεται εναντίον της γνώσης και της επιστήμης; Η νουβέλα του «Ο μαστρο-Ζαχαρίας ή Ο ωρολογοποιός που είχε χάσει την ψυχή του» (κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς από τις «Εκδόσεις των συναδέλφων» σε μετάφραση της Θεοδώρας Χριστοδούλου-Σκορδαρά) έχει ως πρωταγωνιστή της έναν κορυφαίο μάστορα της ωρολογοποιίας της Γενεύης ο οποίος θα πέσει θύμα της επιστημονικής του αλαζονείας, για να χάσει εν ριπή οφθαλμού ό,τι με άπειρο κόπο έχτισε σε όλη του τη ζωή: τα ρολόγια του, που θαυμάζει και αγοράζει ολόκληρη η πόλη, τη φήμη του ως εφευρέτη (έχει κατορθώσει να ελέγξει τις ταλαντώσεις του εκκρεμούς), αλλά και την κόρη του, που τον αγαπά όσο κανένας στον κόσμο.
Καταφεύγοντας στον μύθο του Φάουστ, ο Βερν θα βάλει τον μαστρο-Ζαχαρία να πουληθεί στον διάβολο προκειμένου να μη δει τα ρολόγια του να χαλάνε και το καλό του όνομα του να σκορπίζεται στους πέντε ανέμους. Η τεχνολογία θα μετατραπεί εδώ σε μια σκοτεινή και επίβουλη δύναμη, που θα οδηγήσει τον άνθρωπο στο να θυσιάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει: την ηθική του ακεραιότητα και την ψυχική του ηρεμία.