Μέτρα για την βελτίωση της ποιότητας του νερού βρύσης ψήφισε η ευρωβουλή, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής προσπάθειας να προτιμάται έναντι του εμφιαλωμένου. Ο νέος νόμος μειώνει τα ανώτατα όρια συγκεκριμένων ρύπων για το πόσιμο νερό, όπως ο μόλυβδος (πρόκειται να μειωθεί στο μισό) και βλαβερά βακτήρια, ενώ περιορίζει τα ανώτατα όρια και για ορισμένους ενδοκρινικούς διαταράκτες. Παράλληλα, καθιερώνει την παρακολούθηση των επιπέδων μικροπλαστικών, η αύξηση των οποίων προκαλεί ανησυχία.
Τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κληθούν να λάβουν μέτρα ώστε όλοι οι πολίτες τους να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, ενώ θα απαιτηθούν και ενέργειες για να παρέχεται νερό σε δημόσιους χώρους, με τη διαμόρφωση ειδικών χώρων όπου αυτό είναι τεχνικά εφικτό. Επιπλέον, θα δοθούν κίνητρα για παροχή νερού βρύσης σε εστιατόρια, κυλικεία και υπηρεσίες τροφοδοσίας.
«Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε το νερό ορίζει το μέλλον της ανθρωπότητας. Γίνεται κατανοητό ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε καθαρό και καλής ποιότητας νερό και πρέπει να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν», δήλωσε ο εισηγητής Michel Dantin, από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ο νόμος πέρασε με 300 ψήφους υπέρ, 98 κατά, και 274 αποχές. Θα ακολουθήσει η διαπραγμάτευση στο Συμβούλιο των Υπουργών.
Τα απορρίμματα που δημιουργούν τα εκατομμύρια τόνοι πλαστικών μπουκαλιών που καταναλώνονται ανά τον πλανήτη προκαλούν μείζον περιβαλλοντικό πρόβλημα καθώς απαιτούνται εκατοντάδες χρόνια για να αποσυντεθούν.
Όπως επισημαίνεται σε σχετική έκθεση το εμφιαλωμένο νερό, εκτός από την τσέπη του καταναλωτή, βλάπτει σοβαρά και το περιβάλλον. Η μεταφορά του προϋποθέτει την καύση τεράστιων ποσοτήτων ορυκτών καυσίμων, εκλύοντας ανάλογη ποσότητα αερίων του θερμοκηπίου. Σχεδόν το 1/4 της συνολικής ποσότητας εμφιαλωμένου νερού που διακινείται διεθνώς διασχίζει εθνικά σύνορα προκειμένου να φθάσει στους καταναλωτές, μεταφερόμενο με πλοία, τρένα ή φορτηγά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Παράγωγο πετρελαίου
Ορυκτά καύσιμα, όμως, απαιτούνται και για τη συσκευασία του νερού. Kατά κύριο λόγο, οι φιάλες κατασκευάζονται από πολυεστέρα τερεφθαλικού πολυαιθυλενίου, το γνωστό PET, που ναι μεν αποτελεί θεωρητικά καλύτερο υλικό από το PVC, το οποίο ανακυκλώνεται πολύ δύσκολα, αλλά δεν παύει να αποτελεί παράγωγο του αργού πετρελαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η παρασκευή πλαστικών μπουκαλιών για την κάλυψη της ζήτησης των Αμερικανών για εμφιαλωμένο νερό απαιτεί πάνω από 1,5 εκατ. βαρέλια πετρελαίου το χρόνο, το οποίο θα έφθανε για να κινηθούν 100.000 αυτοκίνητα για ένα χρόνο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η εμφιάλωση νερού απαιτεί 2,7 εκατ. τόνους πλαστικού.
Ακόμα πιο επιβαρυντική για το περιβάλλον, ωστόσο, είναι η απόρριψη των χρησιμοποιημένων πλαστικών φιαλών, ελάχιστες από τις οποίες οδηγούνται στην ανακύκλωση. Στις HΠA, έχει υπολογιστεί ότι το 86% των πλαστικών μπουκαλιών νερού καταλήγει στα σκουπίδια. Αλλά και στην Ελλάδα, όπου η ανακύκλωση παραμένει ακόμη άγνωστη έννοια, τα πλαστικά μπουκάλια αντιπροσωπεύουν το 20% των απορριμμάτων, τη στιγμή που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες των «15» το αντίστοιχο ποσοστό κυμαίνεται μεταξύ 1%-3%.
H Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό ανακύκλωσης πλαστικού (1%) – σε καμία άλλη χώρα της Δυτικής Ευρώπης το αντίστοιχο ποσοστό δεν είναι μικρότερο του 5%. «Εάν βάλουμε τα πλαστικά μπουκάλια που καταναλώνουμε στην Ελλάδα όρθια το ένα δίπλα στο άλλο, θα καλύψουμε πάνω από τέσσερις φορές την ακτογραμμή της χώρας μας (16.000 χλμ.) και πάνω από μιάμιση φορά την ακτογραμμή όλης της Μεσογείου (45.000 χλμ.)», τονίζει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης κ. Φίλιππος Κυρκίτσος. «Αγοράζουμε εμφιαλωμένο νερό, το οποίο καταναλώνουμε σε ελάχιστο χρόνο και μας μένει η συσκευασία. Tο νερό είναι φθηνό, η συσκευασία κοστίζει. Ουσιαστικά δηλαδή αγοράζουμε σκουπίδια».