Όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται αλλάζουν πραγματικά από πλευράς νευροχημείας. Ο έρωτας έχει τρείς φάσεις :
- Τη φάση της Λαγνείας,
- Τη φάση της Έλξης
- Τη φάση της Προσκόλλησης.
Τα έντονα συναισθήματα που βιώνει ο ερωτευμένος σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις οφείλονται σε συγκεκριμένες – ανά φάση-νευροχημικές ουσίες.
Η φάση της Λαγνείας : οφείλεται στην παραγωγή τεστοστερόνης στους άντρες και οιστρογόνων στις γυναίκες, γεγονός που τους ωθεί να συνάψουν σεξουαλικές σχέσεις.
Η φάση της Έλξης: χαρακτηρίζεται από παραγωγή φαινυλεθυλαμίνης που απελευθερώνει ντοπαμίνη και σεροτονίνη, νευροδιαβιβαστές που ευθύνονται για τη ρύθμιση συναισθημάτων χαράς, ευτυχίας και ενθουσιασμού. Το αποτέλεσμα είναι ένα αίσθημα ευδαιμονίας. Τα προβλήματα προσωρινά εξαφανίζονται, το ίδιο και αισθήματα άγχους ή στρες, και κάποιες φορές παρατηρείται και αναλγητική δράση. Η κατάσταση του έρωτα λοιπόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κατάσταση Ζεν. Χημικά, τα αποτελέσματά της σεροτονίνης στην ερωτική τρέλα, είναι παρόμοια με τα συμπτώματα ανθρώπων με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, πράγμα που μπορεί να εξηγήσει γιατί οι ερωτευμένοι δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε άλλο.
Με τη βοήθεια πλέον και μηχανημάτων, όπως ο μαγνητικός τομογράφος, οι επιστήμονες μπορούν να αντλήσουν στοιχεία για τη λειτουργία του εγκεφάλου την ώρα της διέγερσης τους. Έρευνες σε ερωτευμένα ζευγάρια έδειξαν ότι υπάρχει ενεργοποίηση ενός πολύπλοκου συστήματος στον εγκέφαλο, που προσομοιάζει με αυτό που συμβαίνει όταν γίνεται λήψη κοκκαΐνης.
Η φάση της Προσκόλλησης : ως μοιραία κατάληξη των δύο προηγούμενων σταδίων είναι αυτή . Δημιουργούνται συναισθηματικοί δεσμοί ανάμεσα στο ζευγάρι ενώ οι συσχετιζόμενες χημικές ουσίες εκκρίνονται σε περίοδο από 90 ημερών έως και 3 χρόνια μετά τη φάση της Έλξης. Τα χημικά αυτά συνιστούν η ορμόνες οκυτοκίνη και βασοπρεσσίνη. Η οκυτοκίνη, δεν έχει γίνει ακόμη απόλυτα σαφής και κατανοητή η σχέση της με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Σύμφωνα με δύο (μη επίσημες) έρευνες, παρατηρήθηκε αύξηση της κατά τον οργασμό, καθώς η μείωση του άγχους και ο έλεγχος του φόβου που φέρεται να προκαλεί βοηθά στην επίτευξη του. Θεωρείται πάντως ως η ορμόνη της προσκόλλησης και της δέσμευσης, δημιουργεί αισθήματα ικανοποίησης, ασφάλειας και ηρεμίας.