Οι γονείς μου θέλουν να τα ξέρουν όλα: Χειριστικοί γονείς. Οι γονείς που ελέγχουν τα παιδιά τους δεν σταματούν επειδή τα παιδιά τους είναι ενήλικες. Αντιθέτως, σε αυτό το στάδιο τείνουν να ασκούν πιο εξελιγμένους μηχανισμούς ελέγχου, όπως συναισθηματικό εκβιασμό ή την θυματοποίηση.
Υπάρχουν πολλοί γονείς που ελέγχουν τα ενήλικα παιδιά τους από κοντά και ακόμη και από μακριά. Δεν έχει σημασία ότι αυτός ο γιος ή αυτή η κόρη έχει ήδη εγκαταλείψει το οικογενειακό σπίτι και έχει μια δική του οικογένεια και μια ξεχωριστή ζωή. Ο ομφάλιος λώρος παραμένει άθικτος και μέσω αυτού η δηλητηριώδης αγάπη που επιδιώκει έναν μόνο στόχο συνεχίζει να τρέφεται: να τους κάνει να συνεχίζουν να τους χρειάζονται.
Εάν αναρωτηθούμε τι βρίσκεται πίσω από την ανάγκη ελέγχου σε αυτούς η απάντηση είναι απλή. Όποιος επιδιώκει τον έλεγχο προσπαθεί να ανακουφίσει την αίσθηση της έλλειψης. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που οι γονείς αναζητούν είναι να αμυνθούν από τη μοναξιά πείθοντας τα παιδιά τους ότι εξακολουθούν να είναι απαραίτητα για αυτά. Η εγγύτητα (και η κυριαρχία) τους δίνει την αίσθηση ότι παραμένουν χρήσιμα, διατηρώντας την εξουσία και ανακουφίζοντας έτσι τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την παραμορφωμένη προσωπικότητα που δεν βλέπει τα δεινά που δημιουργεί η συμπεριφορά τους.
Οι γονείς που ελέγχουν τα παιδιά τους το κάνουν με μεταμφιεσμένους, έμμεσους τρόπους. Έτσι, το γεγονός ότι μας βοηθούν οικονομικά, ότι εκτελούν συγκεκριμένα καθήκοντα για εμάς τελικά χρησιμεύει όχι μόνο για τον έλεγχο, αλλά και για εκβιασμό. Από την άλλη πλευρά, κάνουν επίσης χρήση αυτής της συναισθηματικής χειραγώγησης που οδηγεί στο να έχει το παιδί την συνεχή αίσθηση ενοχής, εγκατάλειψης, προδοσίας ή βλάβης του γονέα. Ο έλεγχος ασκείται επίσης με λέξεις, με τις “συμβουλές” που ξέρουν πώς να τοποθετήσουν και που δεν διστάζουν να μας πουν τι είναι “για το καλό μας, γιατί ξέρουν τι είναι καλύτερο για εμάς¨.