Μια ομάδα Ιαπώνων ερευνητών έχει ανακαλύψει ότι η νευρική φλεγμονή που προκαλείται από το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα παίζει έναν απροσδόκητα σημαντικό ρόλο στην προκαλούμενη από άγχος κατάθλιψη. Αυτή η εικόνα θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων αντικαταθλιπτικών που στοχεύουν σε έμφυτα ανοσολογικά μόρια. Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στις 20 Ιουλίου (Standard Time Japan) στην ηλεκτρονική έκδοση του Neuron .
Η κοινή μελέτη έγινε υπό την καθοδήγηση του Καθηγητή Tomoyuki Furuyashiki και του Επίκουρου Καθηγητή Shiho Kitaoka (Πανεπιστημιακή Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Kobe) σε συνεργασία με τον Καθηγητή Έργου Shuh Narumiya (Πανεπιστημιακή Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κιότο).
Προηγούμενες έρευνες είχαν ήδη εξηγήσει τη σχέση μεταξύ φλεγμονής και κατάθλιψης, συμπεριλαμβανομένων αυξημένων επιπέδων κυτοκινών που σχετίζονται με φλεγμονή στο αίμα ασθενών που πάσχουν από κατάθλιψη, ενεργοποίησης μικρογλοίας (κύτταρα που σχετίζονται με φλεγμονή στον εγκέφαλο) σε καταθλιπτικούς ασθενείς και υψηλό ποσοστό των κρουσμάτων κατάθλιψης σε ασθενείς που πάσχουν από χρόνια φλεγμονώδη νόσο. Ωστόσο, η ακριβής σχέση μεταξύ της κατάθλιψης και της φλεγμονής εξακολουθεί να περιέχει πολλά άγνωστα στοιχεία.
Το ψυχολογικό στρες που προκαλείται από κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες μπορεί να προκαλέσει μια ποικιλία αλλαγών τόσο στο μυαλό όσο και στο σώμα. Τα μέτρια επίπεδα στρες θα προκαλέσουν αμυντική ανταπόκριση, ενώ το ακραίο στρες μπορεί να μειώσει τις γνωστικές λειτουργίες, να προκαλέσει κατάθλιψη και αυξημένο άγχος και αποτελεί παράγοντα κινδύνου για ψυχικές ασθένειες. Η ερευνητική ομάδα επικεντρώθηκε στο διαρκές κοινωνικό άγχος (είδος περιβαλλοντικού στρες) με στόχο τη διευκρίνιση του μηχανισμού που προκαλεί συναισθηματική αντίδραση σε επαναλαμβανόμενο άγχος.
Πρώτον, εξέτασαν τις μεταβολές της γονιδιακής έκφρασης στον εγκέφαλο που προκλήθηκαν από το επαναλαμβανόμενο κοινωνικό στρες και διαπίστωσαν ότι το επαναλαμβανόμενο στρες αύξησε έναν υποτιθέμενο προσδέτη για τους έμφυτους ανοσολογικούς υποδοχείς TLR2 και TLR4 (TLR2 / 4) στον εγκέφαλο. Το επόμενο βήμα ήταν να διερευνηθεί ο ρόλος του TLR2 / 4 σε επαναλαμβανόμενο στρες χρησιμοποιώντας ένα ποντίκι με τα γονίδια TLR2 / 4 διαγραμμένα. Διαπίστωσαν ότι τα ποντίκια με ανεπάρκεια TLR2 / 4 δεν εμφάνισαν κοινωνική αποφυγή ή ακραίο άγχος όταν εκτέθηκαν σε επαναλαμβανόμενο στρες. Το επαναλαμβανόμενο στρες συνήθως ενεργοποιεί τη μικρογλοία σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, όπως ο προμετωπικός φλοιός, προκαλώντας εξασθενημένη απόκριση και ατροφία των νευρώνων, αλλά αυτές οι αποκρίσεις δεν υπήρχαν στους ποντικούς με έλλειψη TLR2 / 4.
Στη συνέχεια, η ερευνητική ομάδα ανέπτυξε μια μέθοδο για την εκλεκτική παρεμπόδιση της έκφρασης του TLR2 / 4 στο μικρογλοία συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου. Με την παρεμπόδιση της έκφρασης του TLR2 / 4 στο μικρογλοιό του μεσαίου προμετωπιαίου φλοιού, κατόρθωσαν να καταστείλουν την καταθλιπτική συμπεριφορά σε απόκριση επανειλημμένων κοινωνικών πιέσεων. Διαπίστωσαν ότι το επαναλαμβανόμενο άγχος προκάλεσε την έκφραση των κυτοκινών IL-1α και ΤΝΡα που σχετίζονται με τη φλεγμονή στο μικρογλοίο του μέσου προμετωπιαίου φλοιού μέσω του TLR2 / 4. Η καταθλιπτική συμπεριφορά καταστέλλεται με κατεργασία του μέσου προμετωπιαίου φλοιού με εξουδετερωτικά αντισώματα για τις κυτοκίνες που σχετίζονται με τη φλεγμονή.