Νέα γενετική έρευνα από μια διεθνή ομάδα που περιλαμβάνει τα Πανεπιστήμια McMaster, του Ελσίνκι, του Βίλνιους και το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, υποδεικνύει ότι η Ευλογιά, μια νόσος που προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους σε όλο τον κόσμο, μπορεί να μην είναι μια αρχαία ασθένεια, αλλά μια πολύ πιο σύγχρονη θανατηφόρος νόσος.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύονται στο περιοδικό CurrentBiology, εγείρουν νέα ερωτήματα σχετικά με την ευλογιά και το ρόλο που έπαιξε στην ανθρώπινη ιστορία και τα καύσιμα μια μακρά συζήτηση για το πότε ο ιός που προκαλεί την ευλογιά, εμφανίστηκε για πρώτη φορά και αργότερα εξελίχθηκε σε σχέση με το πόσο εξαλείφεται με τον εμβολιασμό. “Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα κατανοήσει πλήρως από που προήλθε η ευλογιά από τότε που εκδηλώθηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους», σημειώνει ο εξελικτικός γενετιστής HendrikPoinar, πρώτος συγγραφέας της μελέτης, διευθυντής του Κέντρου DNAMcMaster και ο ερευνητής MichaelG. DeGroote από το Ινστιτούτο Λοιμωδών που ευρενούν ενδελεχώς τη νόσο. «Αυτή η έρευνα εγείρει μερικές ενδιαφέρουσες δυνατότητες για την αντίληψη μας και την ηλικία της νόσου”.
Η Ευλογιά, μια από τις πιο καταστροφικές ιογενείς νόσους ποτέ να χτυπήσει την ανθρωπότητα; Είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί σε ανθρώπινους πληθυσμούς. Χιλιάδες χρόνια πριν στην αρχαία Αίγυπτο, την Ινδία και την Κίνα, σε ορισμένες ιστορικές μαρτυρίες που αναφέρεται για παράδειγμα ότι ο Φαραώ Ραμσή V -ο οποίος πέθανε το 1145 π.Χ.-έπασχε από ευλογιά.
Σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε καλύτερα την εξελικτική ιστορία της νόσου αυτής, και μετά από τη στάση του ΠΟΥ στη Γενεύη, οι επιστήμονες εξάγουν το συμπέρασμα ότι το DNA είναι ιδιαίτερα κατακερματισμένο, από τα υπολείμματα ενός λιθουανικού παιδί, το οποίο είχε μουμιοποιηθεί- που πιστεύεται ότι έχασε τη ζωή του μεταξύ 1643 και 1665, περίοδο κατά την οποία πολλά κρούσματα ευλογιάς τεκμηριώθηκαν σε όλη την Ευρώπη με την αύξηση των επιπέδων της θνησιμότητας της νόσου. Το DNA της ευλογιάς συνελήφθη, η αλληλουχία και το αρχαίο γονιδίωμα, ένα από τα παλαιότερα ιικά γονιδιωμάτα μέχρι σήμερα, ανακατασκευάστηκε πλήρως. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη ζωντανού ιού στο δείγμα και έτσι οι μούμιες δεν ήταν μολυσματικές.
Οι ερευνητές σύγκριναν το στέλεχος του 17ου αιώνα με εκείνα από μια σύγχρονη βάση δεδομένων των δειγμάτων που χρονολογούνται από το 1940 μέχρι την εξάλειψή της το 1977. Τα ευρήματα ήταν εντυπωσιακά. Αποδείχθηκε ότι η εξέλιξη του ιού της ευλογιάς έγινε πολύ πιο πρόσφατα από ό, τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα, με όλα τα διαθέσιμα στελέχη του ιού που έχει ένας πρόγονος όχι μεγαλύτερα από 1.580. “Αυτή η μελέτη θέτει το ρολόι της εξέλιξης της ευλογιάς σε μια πολύ πιο πρόσφατη χρονική κλίμακα», είπε ο εξελικτικός βιολόγος EddieHolmes, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, Αυστραλία. Το σίγουρο είναι ότι οι ερευνητές θα πρέπει να εξετάσουν προσεκτικά τα λείψανα των ατόμων που θάβονται σε ταφές μετά από θανατηφόρες επιδημίες στην κεντρική και νότια Αμερική, λένε οι επιστήμονες. «Το έργο αυτό θολώνει τα όρια ανάμεσα στις αρχαίες ασθένειες και τις αναδυόμενες λοιμώξεις. Μεγάλο μέρος της εξέλιξης της ευλογιάς προφανώς συνέβη στην ιστορική στιγμή”, λέει ο Margaret Humphreys, ιστορικός της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Duke.