Τα κύτταρα στο σώμα μας καταπολεμούν συνεχώς την απειλή του καρκίνου επιδιορθώνοντας το κατεστραμμένο DNA. Σε μια νέα μελέτη, επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Επιστημών του Τόκιο διερευνούν τη δομή ενός αόριστου πρωτεϊνικού συμπλέγματος που παίζει βασικό ρόλο στην ενεργοποίηση του «μονοπατιού αναιμίας Fanconi» που εμπλέκεται στην επισκευή του DNA και αναφέρουν τους παράγοντες που διέπουν την σταθερότητά του. Οι γνώσεις τους μπορούν ενδεχομένως να βοηθήσουν στην εύρεση νέων θεραπευτικών διαταραχών που περιλαμβάνουν χρωμοσωμική αστάθεια, όπως καρκίνο.
Μία από τις πιο ζωτικές λειτουργίες που εκτελούνται από τα κύτταρα στο σώμα μας είναι η επιδιόρθωση του DNA, ένα έργο τόσο σημαντικό για την ευημερία μας που η αποτυχία να την εκτελέσει μπορεί να οδηγήσει σε συνέπειες τόσο τρομερές όσο ο καρκίνος. Η διαδικασία της επισκευής του DNA περιλαμβάνει μια πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ πολλών γονιδιακών οδών και πρωτεϊνών. Ένα τέτοιο μονοπάτι είναι το μονοπάτι «Fanconi anemia (FA)», του οποίου τα γονίδια συμμετέχουν στην επισκευή του DNA.
Το FANCM, ένα συστατικό αυτού του μονοπατιού, είναι επιφορτισμένο με την εξάλειψη του επιβλαβούς DNA «διασυνδεδεμένων διασυνδέσεων» και αλληλεπιδρά με ένα άλλο συστατικό που ονομάζεται MHF για να λειτουργήσει. Η σημασία του συμπλέγματος FANCM-MHF είναι καλά τεκμηριωμένη: η απώλεια του μπορεί να οδηγήσει σε χρωμοσωμικές αστάθειες που μπορούν να οδηγήσουν σε ασθένειες όπως η ίδια η FA και ο καρκίνος. Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά για τη δομή του και τη βάση της σταθερότητάς του.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αναπληρωτής Καθηγητής Tatsuya Nishino και ο συνάδελφός του Δρ Sho Ito από το Πανεπιστήμιο Επιστημών του Τόκιο αποφάσισαν να διερευνήσουν την κρυσταλλική δομή αυτού του ενδιαφέροντος συμπλέγματος χρησιμοποιώντας τεχνικές περίθλασης ακτίνων Χ.
«Η βλάβη του DNA και ο διαχωρισμός χρωμοσωμάτων είναι μηχανισμοί απαραίτητοι για τη διατήρηση και κληρονομιά των γονιδίων που κατέχονται από όλους τους οργανισμούς. Το MHF (επίσης γνωστό ως CENP-SX) είναι ένα αινιγματικό σύμπλεγμα που παίζει ρόλο στην επιδιόρθωση του DNA και στο διαχωρισμό χρωμοσωμάτων. Θέλαμε να μάθουμε πώς εκτελεί αυτές τις δύο διαφορετικές λειτουργίες με την ελπίδα ότι μπορεί να μας δώσει πληροφορίες για νέα φαινόμενα », εξηγεί ο καθηγητής Nishino. Τα ευρήματά τους δημοσιεύονται στο Acta Crystallographica Section F: Structural Biology Communications.