Ερευνητές από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Όρεγκον (OSU) έχουν ανακαλύψει μια φυσική πρωτεΐνη που θα μπορούσε να αποτελέσει βιολογικό όπλο εναντίον της σχιστοσωμίασης, μίας από τις πιο διαδεδομένες παρασιτικές νόσους στον κόσμο.
Η σχιστοσωμίαση μεταδίδεται μέσω πλατυέλµινθων που απορρίπτονται από σαλιγκάρια του γλυκού νερού που χρησιμεύουν ως μη-ανθρώπινοι ξενιστές του παράσιτου. Είναι μια δυνητικά απειλητική για τη ζωή νόσος που επηρεάζει περισσότερα από 250 εκατομμύρια άτομα ετησίως σε τροπικές και υποτροπικές χώρες, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Η νόσος μπορεί να προκαλέσει συχνά, επώδυνη αιματουρία, κοιλιακό άλγος και διάρροια με αίμα, αναιμία, πυρετό, ρίγη και μυϊκά άλγη, φλεγμονή και ουλές της ουροδόχου κύστης, λεμφαδενική διόγκωση, ηπατομεγαλία ή σπληνομεγαλία. Δεν υπάρχει εμβόλιο για τη νόσο και η λοίμωξη δεν καταλείπει ανοσία. Αλλά οι ερευνητές στο Κολέγιο OSU της Επιστήμης έχουν ανακαλύψει μία βασική πρωτεΐνη στο σαλιγκάρι, Biomphalaria glabrata, που φιλοξενεί και απελευθερώνει τα παράσιτα Schistosoma mansoni που μολύνουν τον άνθρωπο. Τα ευρήματά τους δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό PLOS Neglected Tropical Diseases.
Γνωστή ως Grctm6, η πρωτεΐνη φαίνεται να αποτρέπει τα σαλιγκάρια από το να διασκορπούν μερικά από τα παράσιτά τους που θα μπορούσαν να μολύνουν ανθρώπους που εργάζονται ή παίζουν στο νερό όπου ζουν τα σαλιγκάρια. Ένας από τους συγγραφείς της μελέτης, ο Euan Allan, μεταδιδακτορικός υπότροφος OSU δήλωσε «Αν τα σαλιγκάρια απελευθερώνουν μικρότερο αριθμό παρασίτων στο περιβάλλον, οι άνθρωποι είναι λιγότερο πιθανό να μολυνθούν». Τρεις παραλλαγές Grctm6 απαντώνται στη φύση, είπε ο Allan, και ένας από αυτούς παρέχει μεγαλύτερη αντίσταση στο Schistosoma από τους άλλους. Ο Allan λέει ότι δεν είναι ακόμη σαφές εάν η πρωτεΐνη καθιστά τα σαλιγκάρια λιγότερο πιθανό να φέρουν το παράσιτο, να το εξουδετερώνει το ανοσοποιητικό τους σύστημα ή λιγότερο πιθανό να το απορρίψουν. «Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στο μέλλον θα μπορούσαμε να αυξήσουμε τον επιπολασμό της πιο ανθεκτικής εκδοχής και να οδηγηθούμε σε έναν νέο πληθυσμό πιο ανθεκτικών σαλιγκαριών χωρίς πραγματικά να παρέμβουμε στη βιολογική τους λειτουργία» δήλωσε ο Allan. «Αυτό είναι το επόμενο βήμα.»
Οι προσπάθειες για τον έλεγχο της σχιστοσωμίασης, εστιάζοντας στα σαλιγκάρια-ξενιστές χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1950, αλλά οι προηγούμενες προσπάθειες αφορούσαν είτε σε δηλητήρια ή στην εισαγωγή ειδών σαλιγκαριών που ανταγωνίζονταν τα σαλιγκάρια-ξενιστές.