Αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι βρήκαν την πηγή του χρόνου πόνου στο ανθρώπινο σώμα ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για νέες αποτελεσματικές αναλγητικές θεραπείες. Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του Brain, επιστημονική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Τέξας, το Αντικαρκινικό Κέντρο MD Anderson, το Κέντρο Επιστημών Υγείας του αμερικανικού πανεπιστημίου και το Κολέγιο Ιατρικής Baylor μελέτησε εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα που βρίσκονται συγκεντρωμένα κοντά στη βάση της σπονδυλικής στήλης.
Οι ερευνητές εκμεταλλεύτηκαν μια εξαιρετικά σπάνια ευκαιρία να μελετήσουν αυτά τα νευρικά κύτταρα, που ονομάζονται γάγγλια οπίσθιας ραχιαίας ρίζας, που είχαν αφαιρεθεί από ασθενείς με καρκίνο κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης στο Αντικαρκινικό Κέντρο MD Anderson. Οι ερευνητές περιέγραψαν μεταλλάξεις στην έκφραση του RNA στα κύτταρα των γαγγλίων της οπίσθιας ραχιαίας ρίζας ασθενών που διέφεραν ως προς την κατάσταση του πόνου και το φύλο. Με αλληλούχιση RNA, μια εξειδικευμένη μορφή γονιδιακής αλληλούχισης σε αυτά τα κύτταρα, κατάφεραν να συντάξουν μια λίστα από υποσχόμενες βιοχημικές οδούς για τις οποίες θα μπορούσαν να είναι σε θέση να αναπτύξουν αναλγητικά φάρμακα.
«Μπορεί το δείγμα μας, 21 ασθενείς, να μην είναι μεγάλο. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη χειρουργική επέμβαση δεν γίνεται σε πολλά νοσοκομεία ανά τον κόσμο, μπορεί να αντιληφθεί τη σημασία της μελέτης στην αποσαφήνιση των αιτίων του χρόνιου πόνου», σημειώνει ο Δρ. Ted Price, συγγραφέας της μελέτης και καθηγητής Νευροεπιστήμης στην έδρα Eugene McDermott της Σχολής Επιστημών της Συμπεριφοράς και του Εγκεφάλου, στο Πανεπιστήμιο του Τέξας.
Ο χρόνιος πόνος χαρακτηρίζεται νευροπαθητικός όταν προκαλείται από βλάβη στα νευρικά κύτταρα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα νευροπαθητικού χρόνιου πόνου είναι ο διαβητικός πόνος, ο πόνος ως απόρροια εγκεφαλικού επεισοδίου και το σύνδρομο του «μέλους φαντάσματος» που βιώνουν τα άτομα που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό κάποιου άκρου.
«Τα κύτταρα των περιφερικών νεύρων συνήθως ενεργοποιούνται από εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι νευρώνες ενεργοποιούνται χωρίς εμφανή ερεθίσματα, προκαλώντας συνεχή πόνο στον άνθρωπο. Αν τα κύτταρα αυτά ενεργοποιούνται χωρίς κάποιο ανιχνεύσιμο ερέθισμα, αυτό αποκαλείται αυθόρμητη δραστηριότητα. Κι εμείς έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα στο πλαίσιο της μελέτης μας, στον εντοπισμό των βιοφυσικών αγωγών μέσω των οποίων η επώδυνη δραστηριότητα ταξιδεύει στο ανθρώπινο σώμα», εξηγεί ο Pradipta Ray, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και μέλος της συντακτικής ομάδας της έρευνας.
Και συμπληρώνει ότι «είναι περίπου 50 με 100 γονίδια που μας δημιουργούν ελπίδες για την αποτελεσματική διαχείριση του πόνου. Τα δύο τρίτα αυτών, είτε είναι ελάχιστα γνωστά, είτε είναι άγνωστα ως προς τον ρόλο που παίζουν στον πόνο. Τα έχω ταξινομήσει ως προς την πιθανό τους ρόλο ως βιοδείκτες ή θεραπευτικούς στόχους και έχουμε φτιάξει όλοι οι συνεργάτες μια δεκάδα για περαιτέρω αξιολόγηση. Πρόκειται για γονίδια που ανήκουν σε δίκτυα τα οποία παίζουν ρόλο στην σηματοδότηση και ανταπόκριση του ανοσοποιητικού και εκφράζονται διαφορετικά σε άνδρες και γυναίκες».